Erich Ludendorff (ur. 9 kwietnia 1865 w Kruszewni koło Poznania, zm. 20 grudnia 1937 w Tutzing) – wojskowy niemiecki, czołowy dowódca w czasie I wojny światowej. Urodził się jako syn właściciela ziemskiego i emerytowanego oficera, niedaleko Kruszewni. Zdecydował się na karierę wojskową, od 1904 roku był oficerem w Sztabie Generalnym. W 1908 został kierownikiem Sekcji II Sztabu Generalnego, zajmującej się rozmieszczeniem wojsk i mobilizacją. Pracował nad modyfikacją Planu Schlieffena, bezskutecznie domagając się zwiększenia wydatków na wojsko. W I wojnie światowej przesunięty na front, dowodził brygadą stacjonującą w Strasburgu. W roku 1914 odebrał kapitulację belgijskiej twierdzy Liège, co było jednym z pierwszych sukcesów niemieckich w czasie wojny. W uznaniu zasług uhonorowany przez cesarza Wilhelma II orderem Pour le Mérite, został następnie szefem sztabu 8. Armii pod dowództwem Hindenburga i miał udział w spektakularnych zwycięstwach nad Rosjanami pod Tannenbergiem i nad Jeziorami Mazurskimi. W sierpniu 1916 roku, po przejściu Hindenburga na stanowisko szefa sztabu generalnego, Ludendorff został mianowany generalnym kwatermistrzem armii niemieckiej. Wspólnie z Hindenburgiem odgrywał w tym czasie wiodącą rolę w państwie, nie tylko w administracji wojskowej, ale i cywilnej. Występował na rzecz prowadzenia nieograniczonej wojny podwodnej. Brał udział w przygotowaniu Aktu 5 listopada (1916). Ważną rolę odegrał w zawarciu pokoju z Rosją w Brześciu w marcu 1918 roku. Przygotował następnie plan tzw. ofensywy wiosennej na froncie zachodnim. Po jej niepowodzeniu (przegrana druga bitwa nad Marną) zwolennik zawieszenia broni. Jednakże po poznaniu twardych i niekorzystnych warunków podyktowanych przez kraje Ententy II Rzeszy, domagał się podtrzymania walk za wszelką cenę. W październiku 1918 zdymisjonowany przez cesarza Wilhelma II, złożył rezygnację z funkcji dowódczych. W książce Der Totale Krieg (Wojna totalna) twierdził za Clausewitzem, że „polityka to sposób prowadzenia wojny”, a pokój stanowi jedynie krótki czas pomiędzy kolejnymi wojnami. Naród i społeczeństwo powinny być całkowicie podporządkowane potrzebom armii oraz nadrzędnemu celowi jakim jest pokonanie przeciwnika, jedynym zaś celem wojny jest zniszczenie przeciwnika wszelkimi dostępnymi metodami. Wśród tych metod, poczesne miejsce zajmuje uderzenie w naród przeciwnika, jako podstawę jego armii – uderzenie w naród przeciwnika osłabi jego armie, a przez to ułatwi zwycięstwo nad nią. ! Uwagi: Oprawa wytarta i zabrudzona. Brzegi stron nieco zakurzone i zabrudzone. Strony mocno pożółkłe. Na pierwszej stronie znajduje się pieczątka właściciela.