Autor, epistemolog i filozof nauki, bada w Poetyce marzenia wyobraźnię poetycką. We wcześniejszych pracach twierdził, że uczeni często wpadają w pułapkę: zamiast ujmować wiedzę naukową w czystej abstrakcji pojęć, projektują na nią własne kompleksy i marzenia. Później uświadomił sobie pozytywną wartość marzącej wyobraźni. W poezji marzenie nie jest przeszkodą, ale dobrodziejstwem: w marzeniu doświadczamy bytu jako pełni i wartości. Wykorzystywana do tej pory metoda psychoanalityczna wydała się badaczowi nieodpowiednia do opisania marzenia, sięgnął więc do fenomenologii, modyfikując jej pojęcia stosownie do własnych potrzeb "filozofa, który marzy". Noce nie mają historii. Są oczywiście noce mniej mroczne, w których nasz dzienny byt jest jeszcze wystarczająco żywy, by przemycać swe wspomnienia. Psychoanalityk bada owe na-wpół-noce. W głębie tych na-wpół-nocy byt nasz jest tam jeszcze i wlecze za sobą ludzkie dramaty, brzemię źle skrojonych żywotów. Ale pod tym zrujnowanym życiem otwarta jest już przepaść nie-bytu. W takich absolutnych snach sprowadzeni zostajemy do stanu przed-subiektywnego. Dla samych siebie rozdajemy byle komu i byle czemu. Wspomniane autorskie, artystyczne wizje, realizowane za pomocą różnych technik i środków formalnych, odsyłają oczywiście do tego obszaru refleksji Bachelarda, w którym zajmuje się on wyobraźnią poetycką, marzeniami (przeżywanymi na jawie, w odróżnieniu od marzeń sennych) i obrazami fundującymi owe marzenia. Podejmując temat marzenia i wyobraźni poetyckiej, filozof oderwał się od epistemologii i refleksji nad dziejami nauki, które wcześniej stanowiły dlań pierwsze, podstawowe obszary badawcze. I zrobił to na tyle skutecznie, że można nawet - jak stwierdza Georges Canguilhem - czytając na przykład Le nouvel esprit scientifique i L'air et les songes nie odgadnąć, że te dwie, tak różne książki, mają tego samego autora. Celem niniejszego artykułu jest próba odnalezienia filozoficznych podstaw sztuki życia w perspektywie drugiego ze wskazanych obszarów badań Gastona Bachelarda - jego filozofii marzenia. Próbie tej towarzyszy przekonanie, zgodnie z którym pytanie o sztukę życia - czyli między innymi o ludzkie powinności, możliwości, zdolności i pragnienia- nieodłącznie wiąże się z bardziej ogólnymi pytaniami o sens i cel życia, o miejsce człowieka we wszechświecie, a także o to, co determinuje istotę człowieczeństwa. Ze wskazanymi kwestiami Bachelard mierzy się w swej filozofii marzenia i wyobraźni poetyckiej, tworząc tym samym filozoficzne podwaliny dla dalszych rozważań o kunszcie, który powinniśmy posiąść, chcąc zmierzać ku pełni świadomego i szczęśliwego życia. ! Uwagi: Oprawa nieco zarysowana i zabrudzona. brzegi stron lekko zakurzone i zabrudzone.