Korporacjonizm – doktryna społeczno-gospodarcza o charakterze samorządu (stanowego, zawodowego, branżowego), a także polityczna postrzegająca społeczeństwo i państwo jako naturalne, solidarne organizmy (łac. corpus – ciało). Dąży ona do ustanowienia reżimu opartego na korporacjach zorganizowanych pionowo, a więc skupiających pracodawców, pracobiorców i inne jednostki działające w tym samym zawodzie czy też branży, z zachowaniem ich hierarchii. Korporacje rozumiane są jako „stany zawodowe”, czyli publiczno-prawne instytucje produkcyjne i nieprodukcyjne, samorządne, lecz uznające zwierzchnią i koordynującą rolę państwa. Istnienie takich zrzeszeń nie wyklucza jednak możliwości zakładania związków zawodowych o charakterze klasowym (zorganizowanych poziomo), zrzeszających tylko przedsiębiorców lub tylko robotników. Celem korporacji jest także rozwój kulturalno-społeczny ich członków. Korporacjonizm (korporatywizm, ang. corporatism, niem. Korporatismus) w założeniach ma integrować wszystkie grupy społeczne (warstwy, klasy, branże gospodarcze), godzić ich interesy i tłumić konflikty pomiędzy nimi. Zakłada uspołecznienie procesu decyzyjnego i upaństwowienie interesów branżowych. Korporację tworzy tu całe państwo, a różnice interesów dzielące poszczególne grupy (np. pracodawcy i pracownicy) są niwelowane poprzez negocjowanie stanowisk (korporacjonizm liberalny), bądź też arbitraż ze strony władzy państwowej (autorytarny). Celem systemu jest współdziałanie polityków i przedsiębiorców, mające w perspektywie umacnianie wpływów tych pierwszych na arenie polityki międzynarodowej, a tych drugich – na międzynarodowym rynku, kosztem innych państw i przedsiębiorstw z zewnątrz.