Niewątpliwie dzieło Gadamera można rozpatrywać z  wielu perspektyw. Dybel kieruje swą uwagę zasadniczo na to, w jaki sposób niemiecki myśliciel rozpoznaje filozoficzną naturę hermeneutycznego doświadczenia. W nim zaś upatruje pragmatycznej postaci przejawiania się dziejowości fenomenu rozumienia. Dlatego drugą istotną kwestią jest to, w  jaki sposób rozumienie miałoby charakteryzować się pre-ontologiczną strukturą. Autor Prawdy i  metody rozpatruje cztery znaczenia rozumienia: jako intelektualne ujmowanie, praktyczną umiejętność, grę zapośredniczoną i  porozumiewanie się w  języku. Niemieckiego uczonego interesuje przede wszystkim wielość dziejowych wykładni bycia, które „zagadują” nas (das Ansprehen) niemalże na każdym kroku. Zatem: „ nie chodzi wyłącznie o to, aby poświadczać bezpośrednio w  mowie wydarzanie się samego bycia, ale aby opisać dziejowy proces tradycji, w którym „historyczna świadomość” odnosi się do różnych świadectw kulturowej przeszłości, wyobcowujących się nieustannie w swym znaczeniu w stosunku do niej” (s. 81). Hermeneutyka filozoficzna Gadamera stara się jak najbardziej dopasować do „przedmiotu” swych badań, mając równocześnie na uwadze „samorozumienie” podmiotu poznawczego, ale i historyczność doświadczenia fenomenu rozumienia. Dlatego możemy powiedzieć, że wymiar indywidualny badacza rozpływa się w dziejowości, współgra z nim. Kluczowy jest tu termin „pojętej ogólności” (s. 149–151) zaczerpnięty z  filozofii transcendentalnej Kanta. Jak czytamy: „człowiek zawsze odnosi się »rozumiejąco« do otaczającego go świata, wykładając go w określony sposób ” (s. 165). Nie ma rozumienia bez interpretacji. Służy ona m.in. do odnajdywania i nadawania sensu. Dybel nawiązuje w tym kontekście do pojęcia „zastosowania” (s. 212). Nie może dziwić więc fakt, że w refleksji Gadamera szczególne miejsce zajmuje filozofia, jako ta, która każe pytać o to, w jaki sposób, to czego dotyczy ta refleksja, wiąże się z ontologiczną strukturą wszelkiej refleksji. Poznanie nauk humanistycznych każdorazowo jest „samopoznaniem”. Jest to dla nas tak istotne, jak dla Gadamera istotne jest poznanie „pre-ontologicznch” struktur doświadczenia. Dlatego takim pojęciom jak: „przesąd”, „tradycja”, „autorytet” niemiecki uczony przypisuje konstytutywną funkcję.