Niniejsze studium z pogranicza teorii i historii literatury jest propozycją spojrzenia na groteskę w poezji Dwudziestolecia przez pryzmat twórczości wybitnych poetów tego okresu - Leśmiana, Tuwima i Gałczyńskiego. Groteskę, rozpatrywaną w wymiarze estetycznym, autorka definiuje jako wielofunkcyjną zasadę twórczą o ogromnym potencjale semantycznym, oscylującym między czysto formalną igraszką a symbolizmem. Utwory trzech głównych bohaterów książki analizowane są zarówno ze względu na to, co dla każdego z poetów swoiste, jak i na to, co reprezentatywne dla tendencji groteskowych w poezji Dwudziestolecia. Powszechność tych tendencji wiąże autorka z ludyczną koncepcją sztuki oraz z intertekstualizmem, uznając je za symptom nowoczesności. ! Uwagi: Oprawa lekko zarysowana i wytarta. Brzegi stron minimalnie zakurzone.