Spis treści: Przedmowa 1. Dzieje polityczne do r. 1320 2. Od koronacji Łokietka do Zygmunta Starego 3. Rozwój kulturalny w wiekach średnich 4. Średniowieczny Kraków i jego handel 5. Znaczenie gospodarcze ziemi krakowskiej w wiekach 6. Ziemia krakowska za dwóch ostatnich Jagiellonów 7. Miasto Kraków w XVI stuleciu 8. Kultura Krakowa Złotego Wieku 9. Kraków i ziemia krakowska pod rządami królów elel (w. XVI i XVII) 10. Za Sasów 11. Pod węzłem konfederacji barskiej 12. W dobie Sejmu Wielkiego 13. Kolebka insurekcji 14. U progu epoki porozbiorowej 15. Rzeczpospolita krakowska 16. W ogniu rewolucji 1816 roku 17. Od Wiosny Ludów do powstania styczniowego 18. W erze autonomicznej 19. Ateny Polskie 20. Ognisko ruchu niepodległościowego 21. W wolnej Polsce Wskazówki bibliograficzne Spis ilustracyjny Ważniejsze prace autorów Roman Grodecki herbu Poraj (ur. 21 kwietnia 1889 w Rzeszowie, zm. 17 kwietnia 1964 w Krakowie) – polski historyk, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek PAU. Był synem Jana (urzędnika podatkowego) i Karoliny z Gorylskich, uczęszczał do szkoły powszechnej w Kołomyi i gimnazjum w Bochni; w latach 1907–1912 studiował historię, filozofię, geografię, historię prawa, filologię i archeologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. Wśród jego wykładowców uniwersyteckich byli m.in. Franciszek Bujak, Ignacy Chrzanowski, Wiktor Czermak, Włodzimierz Demetrykiewicz, Wacław Tokarz; pod opieką Stanisława Krzyżanowskiego obronił w 1918 doktorat na podstawie pracy Książęca włość trzebnicka na tle organizacji majątków książęcych w Polsce w XII wieku; jeszcze w czasie studiów pracował jako aplikant w Archiwum Akt Dawnych w Krakowie (1909–1912). W latach 1913–1914 był asystentem w Seminarium Historycznym UJ, następnie (1914–1917) służył w Legionach. Po obronie pracy doktorskiej został adiunktem w Archiwum Akt Dawnych (do 1921) oraz powrócił na stanowisko asystenta w Seminarium Historycznym. W 1920 habilitował się i został docentem w Katedrze Historii Gospodarczej Powszechnej i Polski, dwa lata później otrzymał nominację na profesora nadzwyczajnego i kierownika Katedry Historii Gospodarczej Średniowiecznej. W 1929 został profesorem zwyczajnym. W czasie wojny uczestniczył w tajnym nauczaniu we Lwowie. W 1945 powrócił do pracy na UJ, kierował kolejno katedrami Historii Gospodarczej i Społecznej (1945–1952), Historii Polski Feudalnej (1952–1957), Historii Polski do XV Wieku (1957–1960). Wykładał również historię średniowieczną Polski w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie (1949–1957). Z powodu ciężkiej choroby, a także załamania psychicznego po śmierci żony, w 1957 (na trzy lata przed formalną emeryturą) zaprzestał prowadzenia wykładów. ! Uwagi: Okładka lekko zabrudzona. Strony nieco zakurzone. Blok książki niespójny.