Aureliusz Augustyn z Hippony (ur. 13 listopada 354 w Tagaście, zm. 28 sierpnia 430 w Hipponie) – filozof, teolog, organizator życia kościelnego, święty Kościoła katolickiego, jeden z ojców i doktorów Kościoła, znany jako doctor gratiae (doktor łaski), pisarz i błogosławiony prawosławny o berberyjskich korzeniach. Wielu protestantów uważa go również za duchowego przodka protestantyzmu, jako że jego pisma miały duży wpływ na nauki Lutra i Kalwina. Wszystkie ważniejsze pomysły filozoficzne Augustyna pojawiają się już w jego pierwszych pismach, którym nadał formę dialogów. Bo też filozofia, której jedynym celem jest osiągnięcie osobistego szczęścia, kształtuje się według tego Ojca Kościoła w dialogu, czyli rozmowie: najpierw w rozmowie z sobą samym (łac. "soliloquia"), potem z kimś drugim. Jedna i druga prowadzą do wniosku, że źródłem poznania jest sam Bóg, wewnętrzny i prawdziwy nauczyciel, oświecający nas drogą iluminacji, której nam udziela, a jedynym podmiotem poznającym jest nasza rozumna i nieśmiertelna dusza. Głównym przedmiotem filozofii staje się zatem Bóg oraz dusza i na nich powinien się skupiać przede wszystkim wysiłek poznawczy człowieka. Do poznania prawdy potrzebne jest wewnętrzne skupienie. Dusza nie tworzy sama prawdy; mimo swej wzniosłości jest ona wobec niej bytem niekoniecznym i stworzonym, odbiera ją i przyjmuje w sposób nieprzymuszony z zewnątrz, ale pewność poznania uzyskuje - jak później u Kartezjusza - z niewzruszonej pewności własnego myślenia. 4 tomy w jednej oprawie: t. I, O życiu szczęśliwym, Przeciwko akademikom, O porządku, 1953 r., 229 s.; t. II, Solilokwia, O nieśmiertelności duszy, O wielkości duszy, 1953 r., 233 s.; t. III, O nauczycielu, O wolnej woli, 1953 r., 251 s.; t. IV, O muzyce, O wierze prawdziwej, O naturze dobra, 1954 r., 216 s.