Stanisław Gorzuchowski urodził się w Wilnie 6 czerwca 1899 r. jako syn Ksawerego i Heleny z Wojtykiewiczów. Pochodził z rodziny urzędniczej o patriotycznych tradycjach. Już jako młody człowiek brał czynny udział w życiu politycznym. Świadczy o tym fakt, że od 1917 do 1924 roku należał do Polskiej Partii Socjalistycznej. Nie wiadomo, czy jego aktywność w tym zakresie wynikała z wcześnie wykształconych przekonań politycznych, czy jedynie z młodzieńczej fascynacji do działania w grupie i dążenia do wspólnych celów. Jednak – jak zeznał podczas przesłuchań w 1946 r. – później już nigdy nie należał do żadnej partii, przynajmniej w sposób formalny. Młody Stanisław Gorzuchowski brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, ponieważ czas odbywania przez niego służby wojskowej przypadł na lata 1918-1920, a więc okres walki o kształt granic odbudowującego się państwa polskiego . Służbę wojskową odbywał w 13 pułku ułanów z Ciechanowa. Edukację rozpoczął w rodzinnym Wilnie, gdzie ukończył szkołę powszechną oraz średnią. Po zakończeniu służby wojskowej wyjechał do Warszawy i podjął studia w Szkole Głównej Handlowej (dalej: SGH). Nie poprzestał jednak na uzyskanym wykształceniu. Postanowił rozwijać swoje zainteresowania, dlatego w latach 1924-1927 odbył kolejne studia – tym razem geograficzne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Następnie od 1926 r. podjął pracę asystenta w Katedrze Geografii na SGH oraz prowadził samodzielne wykłady w Szkole Nauk Politycznych w Wilnie i Warszawie. Po uzyskaniu w 1927 r. dyplomu magistra, pogłębiał w latach 1929-1931 swoją wiedzę z zakresu geografii kolonialnej w Instytucie Kolonialnym w Paryżu i Algierze. Nie tylko prowadził badania naukowe, ale również wykorzystywał swoją wiedzę w sposób praktyczny. W latach 1938-1939 był uczestnikiem wyprawy geograficznej do masywu górskiego Ruwenzori położonego na granicy Ugandy i Konga, którego najwyższe szczyty osiągają 5 tys. metrów nad poziomem morza. Stanisław Gorzuchowski odbył tę wyprawę wspólnie z antropologiem Edwardem Lothem, botanikiem Tadeuszem Wiśniewskim oraz doświadczonymi alpinistami Tadeuszem Bernadzikiewiczem i Tadeuszem Pawłowskim. Uczestnicy ekspedycji zdobyli w tym paśmie górskim aż osiem szczytów, w tym trzy dotychczas nieznane, którym nadali nazwy pochodzące od nazwisk uczestników tej pionierskiej wyprawy, pozostawiając tym samym dowód aktywnej obecności polskich naukowców w Afryce. Po powrocie do kraju Stanisław Gorzuchowski związał swą naukową karierę z Uniwersytetem Warszawskim. Przygotował rozprawę doktorską, którą obronił w 1933 roku. Cztery lata później uzyskał stopień doktora habilitowanego i w 1937 r. został docentem. Do września 1939 r. wykładał geografię gospodarczą i antropologię na Uniwersytecie Warszawskim.