Książka stanowi raport z kilkuletnich poszukiwań zmierzających do sprecyzowania istoty i granic poznania bezpośredniego. Przy tym, w zwrocie "poznanie bezpośrednie" akcent pada na przymiotnik. Idzie tu więc, ujmując rzecz nieco inaczej, o określenie istoty i granic samej bezpośredniości - bezpośredniości poznawczej. (Ze Wstępu) "Podzielam stanowisko autora, że kategoria poznania bezpośredniego nie jest pusta. Odpowiada mi również obrana droga, mianowicie przez intencjonalność i przezroczystość znaku. To jest moim zdaniem właściwa perspektywa, pozwalająca na syntezę filozofii analitycznej i fenomenologii. Myślę, że recenzowana wiele czyni dla likwidacji szkodliwej ostrej bariery pomiędzy myśleniem analitycznym a fenomenologią, dodatkowo wzmacnianej dziwacznym podziałem na filozofię analityczną i kontynentalną."