Rozdziały: Budowa spadochronów (Spadochron desantowy D-5 serii 2, Spadochron zapasowy Z-5), Składanie spadochronów, Teoria skoku spadochronowego, Organizacja skoków spadochronowych, Technika skoku, Aspekty psychologiczne szkolenia spadochronowego. Przewodnik napisany przez pułkownika Józefa Bębenka - oficera 6. Pomorskiej Dywizji Powietrzno – Desantowej, w latach 1981–1984 dowódcy 18. Bielskiego Batalionu Powietrznodesantowego. SKOK ze spadochronem z samolotu transportowego wymaga od żołnierzy wojsk powietrzno-desantowych szczególnych cech psychofizycznych, a także odpowiedniego przeszkolenia. Skoczek-spadochroniarz, to przede wszystkim śmiały i odważny żołnierz, umiejętnie władający różnorodnym sprzętem bojowym. Charakter służby w wojskach powietrzno-desantowych zmusza do opanowania wszechstronnych umiejętności i wysokiej wiedzy. Skok ze spadochronem nie jest bowiem dla spadochroniarza celem samym w sobie, lecz sposobem szybkiego przedostania się do nakazanego rejonu działań bojowych. Wykonując skomplikowane skoki ćwiczebno-bojowe ze współczesnych samolotów transportowych, skoczek-spadochroniarz powinien dążyć do osiągnięcia określonych nawyków praktycznych, niezbędnych do skutecznego prowadzenia walki po wylądowaniu. Równocześnie jednak skok ze spadochronem wymaga odwagi, silnej woli oraz wielu skomplikowanych umiejętności; to cały kompleks przeżyć psychicznych, walki z samym sobą, z występującym u człowieka instynktem samozachowawczym. Dla żołnierza przygotowującego się do pierwszego skoku ze spadochronem wszystko wydaje się niezwykłe i wątpliwe, zmusza do zastanawiania się, wzbudza nieufność we własne siły, niewiarę w możność pokonania strachu w chwili opuszczania samolotu, a czasem również w niezawodność spadochronu i w szczęśliwy finał skoku. Dlatego też należyte wyszkolenie młodych ludzi — przyszłych spadochroniarzy oraz otoczenie ich opieką przez doświadczonych skoczków — przełożonych i personel służby spadochronowej — ma tak doniosłe znaczenie w przygotowaniu do pierwszych skoków ze spadochronem. Nie ulega wątpliwości, że dla młodego spadochroniarza wielkie znaczenie wychowawcze w przezwyciężaniu lęku przed wysokością, opuszczeniem samolotu i swobodnym spadaniem mają rozmowy z doświadczonymi spadochroniarzami, sportowcami oraz instruktorami spadochronowymi. Toteż obok przygotowania teoretycznego i szkolenia naziemnego organizuje się dla przyszłych spadochroniarzy różnorodne skoki pokazowe: z samoczynnym otwarciem spadochronu; ze stabilizowanym opadaniem i z otwarciem spadochronu podczas swobodnego spadania. W ten sposób metody werbalne połączone z praktycznymi pokazami stopniowo rozpraszają wątpliwości i obawy. Z zasady do wojsk powietrzno-desantowych przybywają poborowi, którzy już przed powołaniem do służby odbyli zapoznawcze przeszkolenie spadochronowe. Mimo to — pierwszy skok w jednostce wojskowej jest dla młodego żołnierza poważną próbą sił psychicznych i fizycznych oraz praktycznym i surowym sprawdzianem nabytej wiedzy i umiejętności. Dlatego też, zanim skoczek wykona pierwszy akok szkolno-treningowy, powinien dokładnie poznać budowę spadochronów desantowych, opanować doskonale umiejętność samodzielnego ich składania oraz posiąść niezbędne wiadomości teoretyczne i praktyczne umiejętności techniki skoku ze spadochronem. Bezpieczeństwo skoków gwarantują przede wszystkim: staranne i wszechstronne wyszkolenie naziemne, świadoma dyscyplina, wysoka sprawność psychofizyczna skoczków oraz właściwie pojęta odpowiedzialność personelu służby spadochronowej za poziom przygotowania specjalistycznego skoczków. Nadrzędnym celem działalności dydaktyczno-wy-chowawczej kadry instruktorskiej jest troska o bezpieczeństwo skoczków spadochronowych. W codziennej pracy, zarówno z początkującymi jak i doświadczonymi skoczkami, dąży się aby w procesie szkolenia spadochronowego było jak najmniej wypadków i przesłanek sprzyjających do ich powstawania.