Szkice, eseje, felietony na temat lektur szkolnych Stanisław Balbus - urodzony 8 maja 1942 w Sieradzu; syn Ludwika Balbusa, piekarza, i Antoniny Marii z Malinowskich. Uczęszczał do XVII Liceum Ogólnokształcącego im. Kazimierza Jagiellończyka w Sieradzu; jako uczeń ogłosił w 1958 na łamach harcerskiego pisma „Na Przełaj” (nr 26) wiersz pt. Wiosna. W 1961 zdał egzamin maturalny i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Równocześnie zaczął studiować na tej samej uczelni matematykę, a po roku także muzykologię; od 1964 kontynuował tylko studia polonistyczne. W 1963 wstąpił do PZPR (zrezygnował z członkostwa w grudniu 1980, na ostatnim Zjeździe ZLP). W 1966 uzyskał na UJ dyplom magistra filologii polskiej, a następnie został asystentem w Zakładzie Poetyki i Stylistyki w Katedrze Literatury Polskiej UJ. Zajmował się badaniami z pogranicza literaturoznawstwa i językoznawstwa. Debiutował w 1966 na łamach „Ruchu Literackiego” (z. 3) recenzjami pt. Próba metodologii powieści (o książce V.V. Kožinova Proischoždenie romana) oraz Poetyka i matematyka (omówienie pracy zbiorowej pod tym samym tytułem); kolejne recenzje i artykuły zamieszczał w tym piśmie do 1969. Pierwszy tekst krytycznoliteracki pt. Mały nierealizm, dotyczący powieści S. Czycza pt. Ajol, ogłosił w 1967 w „Życiu Literackim” (nr 26); współpracę z tym tygodnikiem kontynuował do 1977 (podp. także: Fil, Fil., FIL, FIL., s.b.; tu m.in. rubryka pt. Co nowego w księgarni oraz felietony w cyklu Lektury obowiązkowe).