Od pierwszej do ostatniej salwy w drugiej wojnie światowej Album Pamiątkowy nakładem Samopomocy Marynarki Wojennej. Władysław Alfred Kosianowski-Lorenz (ur. 22 lipca 1895 w Moskwie, zm. 30 lipca 1966 w Londynie) – komandor porucznik Marynarki Wojennej, uczestnik I wojny światowej, wojny polsko-bolszewickiej oraz II wojny światowej, dowódca okrętu-pułapki „Notre Dame d'Etel”, działacz emigracyjny, kawaler Orderu Virtuti Militari i Legii Honorowej. Był synem Antoniego i Marii z Malewskich. W latach 1912–1913 pływał na rosyjskich statkach handlowych. Ukończył Oficerską Szkołę Piechoty w Petersburgu, podczas I wojny światowej dostał się do niewoli austriackiej w Autrichiens. Zwolniony w 1918 roku dostał się do Warszawy, gdzie w listopadzie brał udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich. Wstąpił do Wojska Polskiego w stopniu kapitana. Jako oficer piechoty wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został raniony podczas działań na Ukrainie i dostał się do niewoli. Od 1921 roku służył w Marynarce Wojennej, w stopniu kapitana marynarki, ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 roku. Był między innymi dowódcą statku uzbrojonego Flotylli Wiślanej „Generał Sosnkowski”, monitora „Toruń” należącego do Flotylli Pińskiej oraz torpedowca ORP „Kujawiak”. Od maja 1928 roku służył jako zastępca dowódcy, a następnie dowódca ORP „Wilia”. 2 kwietnia 1929 roku awansował na komandora podporucznika ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 roku w korpusie oficerów marynarki wojennej (korpus morski). Od 1 kwietnia 1930 do końca 1933 był oddelegowany do Wydziału Wojskowego Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku na stanowisko szefa Wydziału Morskiego. W 1932 roku towarzyszył marszałkowi Piłsudskiemu w czasie jego wypoczynku w Egipcie.