Unikalny na rynku księgarskim przewodnik dla kolekcjonerów. Prezentuje zdjęcia, opisy i orientacyjne ceny (obowiązujące w USA) ponad 100 typów niemieckich hełmów z lat 1930-45. Informacje ogólne zawarte w książce pozwalają na wstępną identyfikację hełmów i wykluczenie falsyfikatów. Stahlhelm – rodzaj hełmu wojskowego, którego nazwa pochodzi z języka niemieckiego (Stahlhelm oznacza "hełm stalowy"). Stahlhelm wszedł do użycia w 1916 roku, kiedy to zastąpił pikielhaubę wcześniej używaną w Armii Cesarstwa Niemieckiego. Opracowanie nowej konstrukcji hełmu wojskowego dla armii niemieckiej zostało wymuszone nowym rodzajem walki, masowym użyciem ciężkiej i szybkostrzelnej artylerii na polach I wojny światowej. Odłamki, które trafiały w głowy żołnierzy powodowały trudne do wyleczenia rany a często były śmiertelne. Skórzane kaski (które stosowali Niemcy) i zwykłe płócienne czapki (stosowane przez aliantów) nie stanowiły żadnej ochrony przed szrapnelami. Jako pierwsza zareagowała na to armia francuska wprowadzając na wyposażenie w końcu 1915 tzw. hełm Adriana (wzór Louisa Adriana). Później również Brytyjczycy zaczęli chronić głowy swoich żołnierzy hełmem Brodiego (pomysłodawcą był John L. Brodie), zainspirowany średniowiecznym kapalinem. Hełm Brodiego został przyjęty na wyposażenie także przez wojska amerykańskie. Inicjatorem wprowadzenia hełmu w armii niemieckiej był prof. August Bier, chirurg konsultant 27. Korpusu Armijnego na froncie zachodnim, który 15 sierpnia 1915 wystosował list do lekarza 2. Armii, zwracając uwagę na potrzebę opracowania hełmu stalowego chroniącego przed uszkodzeniem czaszki i potylicy. Wcześniej przeprowadził rozmowę z prof. Friedrichem Schwerdem z Instytutu Techniki z Hanoweru (na froncie kapitanem 2. Armii), który zapewnił go, że konstrukcja i produkcja hełmu z jednego kawałka stali zapewniająca ochronę oczu i karku jest możliwa. Szef Sztabu Generalnego i naczelny dowódca wojsk niemieckich, Erich von Falkenhayn poparł propozycję w Ministerstwie Wojny i już 4 września 1915 Schwerd wziął udział w naradzie, po której zlecono mu opracowanie hełmu i wdrożenie jego masowej produkcji. Nowo opracowany Stahlhelm był podobny do średniowiecznej salady. Pierwszym modelem był wzór M1916. Hełm ten produkowany był w sześciu fazach procesu produkcyjnego z kawałka blachy o grubości 1,1 mm z ulepszonej stali chromoniklowej. Charakterystyczną cechą M1916 były dwie wypustki po bokach, na które miano umocowywać osłony pancerne czołowej części dzwonu tzw. Stirnpanzer (jednak ze względu na to, że doczepiana osłona była zbyt ciężka i powodowała przekrzywianie się hełmów do przodu, a także na braki surowcowe – zrezygnowano z jej użycia). Model ten miał też (taki sam jak pikielhauba) uchwyt do mocowania paska zapinającego. Większość tych hełmów miała kolor szary (tzw. feldgrau, znane są także egzemplarze z malowaniem maskującym). Po raz pierwszy zostały użyte w boju w grudniu 1915, z końcem stycznia 1916 huta w Thale/Harz dostarczyła pierwszych 30 000 hełmów, w które wyposażono część jednostek niemieckich podczas bitwy pod Verdun. Stahlhelm chronił lepiej niż hełmy francuskie i brytyjskie, jednak był od nich cięższy. Następnym modelem, w którym dokonano pewnych zmian w stosunku do pierwowzoru był M1918. Zmieniono w nim m.in. sposób zapinania. W czasie I wojny światowej Stahlhelm wszedł także na wyposażenie armii austro-węgierskiej, która jednocześnie stosowała podobny kształtem do hełmu wz. 1916, hełm Berndorfer. Część hełmów niemieckich trafiła także do oddziałów tureckich.