Tom I: A-Ć (1206 s., 1958 r.). Tom II: D-G (1396 s., 1960 r.). Tom III: H-K (1360 s., 1961 r.). Tom IV: L-Nić (1330 s., 1962 r.). Tom V: Nie-Ó (1264 s., 1963 r.). Tom VI: P-Prę (1476 s., 1964 r.). Tom VII: Pri-R (1499 s., 1965 r.). Tom VIII: S-Ś (1368 s., 1966 r.). Tom IX: T-Wyf (1484 s., 1967 r.). Tom X: Wyg-Ż (1494 s., 1968 r.). Tom XI: A-Ż Suplement (566 s., 1969 r.). Redaktor naczelny, Witold Jan Doroszewski (1899–1976), był profesorem Uniwersytetu Warszawskiego (od r. 1930). Kierownik Katedry Języka Polskiego (1930–1968), redaktor „Prac Filologicznych” i „Poradnika Językowego”, inicjator i prezes Towarzystwa Kultury Języka, członek rzeczywisty PAN (w latach 1952–1957 członek korespondent), członek wielu towarzystw i organizacji naukowych, posiadacz licznych odznaczeń i zaszczytnych tytułów. Zorganizował również Zakład Językoznawstwa PAN w Warszawie, w którego skład wchodziła pracownia dialektologiczna (opracowująca materiały gwarowe z dawnych Prus Wschodnich) oraz pracownia słownika XVII i XVIII wieku. Zajmował się opisem języka polskiego, zwłaszcza jego systemu słowotwórczego i dialektologią, teorią języka i leksykografią. Pozostawił kilkaset prac drukowanych, m.in. Monografie słowotwórcze (1928–1931, 4 części), Język polski w Stanach Zjednoczonych A.P. (1938), Podstawy gramatyki polskiej (1952), Z zagadnień leksykografii polskiej (1954), Studia i szkice językoznawcze (1962), Elementy leksykologii i semiotyki (1970). Aktywnie zajmował się rozpowszechnieniem wiedzy o języku, niemal od początku istnienia Polskiego Radia prowadził bardzo popularną audycję Radiowy Poradnik Językowy (teksty radiowe i artykuły zostały potem wydane w zbiorach: Rozmowy o języku (1948–1954, 4 serie) oraz O kulturę słowa (1962–1979, 3 tomy). Słownik języka polskiego uważał za dzieło swego życia. Doroszewski był bardzo silną osobowością, wywierał ogromny wpływ na środowisko naukowe. Ułatwiało mu to wszechstronne wykształcenie, doświadczenie życiowe, bardzo szerokie kontakty w świecie nauki, biegła znajomość języków obcych. Miał ogromny rozmach organizacyjny, który mógł twórczo rozwinąć po II wojnie światowej. Przyczynił się do ukształtowania współczesnego środowiska językoznawczego w Polsce, a zwłaszcza w Warszawie.