Lukullus funkcjonuje dziś w obiegowej kulturze jedynie dzięki swym ucztom i nawet ci, którzy nic poza tym nie wiedzą, kiwają ze zrozumieniem głowami, słysząc wyrażenie "uczty Lukullusowe". Tymczasem obyczaje, które zyskały mu (nie całkiem zresztą sprawiedliwie) opinię sybaryty-degenerata, charakteryzowały go tylko w późnym etapie życia. Ten potomek wzbogaconych plebejuszów 21 lat spędził wyłącznie na wojowaniu w obronie rzymskich interesów z dala od kraju, za co zresztą w ojczyźnie nie odpłacono mu się najlepiej. Prócz tego był utalentowanym oratorem, wykształconym znawcą literatury i filozofii, amatorem sztuk pięknych, miłośnikiem kultury greckiej, a zarazem energicznym administratorem i jednym z najwybitniejszych wodzów Rzymu. Wszystko to w sumie składa się na nietuzinkową, fascynującą postać, a nowa, wartko napisana biografia pióra Arthura Keaveneya (oparta na aktualnym stanie badań) w pełni oddaje sprawiedliwość bogactwu jego osobowości.