Towarzystwo Nauk Ścisłych w Paryżu, organizacja założona z inicjatywy J.K. Działyńskiego; miało na celu zebranie i spożytkowanie dla kraju prac naukowców pozostających poza jego granicami. Publikowało prace przede wszystkim z nauk matematycznych i technicznych, w mniejszym stopniu z takich dziedzin jak fizyka, chemia i biologia. Towarzystwo opublikowało 12 tomów „Pamiętnika Towarzystwa Nauk Ścisłych”, które zawierały 88 prac naukowych, w tym 30 technicznych - docierał on do Warszawy (75 egz.), Krakowa (20), Lwowa (50) i Poznania (200). Towarzystwo wydało również 3 podręczniki do matematyki. Działało w latach 1870–82, prezesem Towarzystwo Nauk Ścisłych w Paryżu był Działyński (który prawie w całości finansował prace Towarzystwa); licznie odwiedzane przez polskich uczonych przybywających do Paryża. Jednym z redaktorów "Pamiętnika..." był Władysław Folkierski, polski matematyk, inżynier budowlany, uczestnik powstania styczniowego oraz profesor uniwersytetu w Limie w Peru. W 1870 roku w Paryżu Folkierski opublikował w dwóch tomach swoją najbardziej znaną pracę Zasady rachunku różniczkowego i całkowego z zastosowaniami, która po latach (w prasowym plebiscycie) została uznana za najlepszą polską książkę naukową XIX wieku. Jan Kanty Działyński, hrabia (ur. 28 września 1829 w Kórniku, zm. 30 marca 1880 w Kórniku) – polski działacz społeczny i polityczny, powstaniec, prezes towarzystwa literacko-historycznego, wydawca bibliotek nauk ścisłych, redaktor, ostatni z rodu Działyńskich, właściciel dóbr: Kórnik (koło Poznania) i Janusz (województwo łódzkie). Współpracował z Poznańskim Towarzystwem Przyjaciół Nauk jako redaktor publikacji. Od 1861 zasiadał w sejmie pruskim, został sekretarzem Koła Polskiego. Tuż przed wybuchem powstania styczniowego odbył podróż po Bliskim Wschodzie; w lutym 1863, powrócił do Poznania i powołał tzw. Komitet Działyńskiego, w ramach którego organizował pomoc zaboru pruskiego dla powstania. Po rewizji w pałacu poznańskim, zagrożony aresztowaniem, przyłączył się do bezpośredniej walki zbrojnej. Walczył w oddziale Edmunda Taczanowskiego; po klęsce pod Ignacewem 8 maja 1863 schronił się we Francji. Na emigracji pracował nad skonstruowaniem karabinu wielostrzałowego.