Oblężenie Wrocławia − bitwa stoczona od 13 lutego do 6 maja 1945 we Wrocławiu i jego okolicach pomiędzy wojskami ZSRR a III Rzeszy. Jedna z ostatnich bitew II wojny światowej w Europie. W sierpniu 1944 miasto zostało ogłoszone twierdzą (niem. Festung Breslau). Saper Laszlo Szallasi z jednej z kompanii węgierskiego IX Samodzielnego Batalionu Saperów, która pełniła służbę w 1945 we Wrocławiu bez broni wspominał: "Skierowano nas do robót przy umocnieniach obronnych. Pracę musieliśmy wykonywać w nocy, na bezpośrednim zapleczu frontu, który początkowo przebiegał skrajem miasta. (...) Wysłano nas w kierunku jednego z wiaduktów kolejowych i kazano nam zatarasować przejazd pod wiaduktem. (...) Wepchnęliśmy pod wiadukt kolejowy aż dwa wagony tramwajowe, które załadowaliśmy bryłami kostek brukowych, wyrwanych z jezdni. Na zerwanej części wiaduktu układaliśmy również takie brukowe kostki. (...) Po wykonaniu robót na tej barykadzie chodziliśmy na akcje, których celem było opróżnienie określonych obiektów z łatwopalnych materiałów. Polegało to na tym, że z wyznaczonych domów należało powyrzucać wszystkie przedmioty, które mogłyby dostarczyć strawy płomieniom. Nie czyniono przy tym wyjątku ani dla krzyży wiszących na ścianach, ani dla obrazów świętych w pomieszczeniach klasztornych. Następnie zwalaliśmy wszystko na kupę na ulicy lub na podwórzu i podpalaliśmy. W niektórych ścianach, na wysokości 25–30 cm nad podłogą, wycinaliśmy otwory strzelnicze, które miały ułatwić prowadzenie ostrzału. Niekiedy zaś robiliśmy w murach wyłom, a także wielokrotnie przebijaliśmy ściany piwnic, aby umożliwić szybszą i bezpieczniejszą komunikację w ukryciu." 20 stycznia 1945, na rozkaz gauleitera Dolnego Śląska Karla Hankego, dokonano przymusowej pieszej ewakuacji większości pozostającej jeszcze w mieście ludności cywilnej. Jak się ocenia, podczas ewakuacji z zimna i przemęczenia zginęło aż 90 tys. osób. Pozostali zapełnili ulice Drezna na krótko przed nalotami dywanowymi. Słynne bombardowania dywanowe RAF–u i USAAF–u, które doprowadziły Drezno do zniszczenia w stopniu porównywalnym z Warszawą, spowodowane zostały naciskami Stalina na zachodnich aliantów, by utrudnić Niemcom obronę Wrocławia. Przez dwa i pół miesiąca, od 13 lutego do 6 maja 1945, Wrocław był oblegany przez wojska 1 Frontu Ukraińskiego, dowodzonego przez marszałka Koniewa. Podczas ciężkich walk obie strony podpalały całe kwartały domów, a załoga twierdzy, siłami robotników przymusowych i cywili, wyburzyła połowę dzielnicy w okolicach dzisiejszego placu Grunwaldzkiego, by zbudować lotnisko zapasowe. Od 15 lutego do 1 maja Luftwaffe utrzymywała most powietrzny z III Rzeszą. Przez 76 dni wykonano niemal 2 tysiące lotów i przewieziono do oblężonego miasta 1638 ton zapasów. Publikowany tu poszyt dokumentów pobudzać może do wielu refleksji. W czytelniku śledzącym uważni treść rozkazów utwierdzi się przekonanie o fanatyzmie komendantów twierdzy, wiernych Hitlerowi. Ten fanatyzm doprowadził niemal do całkowitej ruiny miasto pełne zabytków, spowodował nieobliczalne straty materialne, zupełnie niepotrzebne cierpienia ludności cywilnej i śmierć przeszło 170 000 mieszkańców Wrocławia w ostatnich II tygodniach wojny światowej.