Od 1882 roku Reymont pisywał wiersze odtwarzajšce życie codzienne w warsztacie krawieckim (ogłoszone jedynie we fragmentach). Debiutował w 1892 roku jednoczeœnie jako korespondent terenowy "Głosu" (Spod Rogowa) i nowelista w krakowskiej "Myœli" (Wigilia Bożego Narodzenia). W 1892-94 powstało 17 opowiadań Reymonta, z kórych 4 ("Suka", "Œmierć", "Zawierucha" oraz "Tomek Baran") odnoszš się do "chłopskiego bytowania". Pozostałe rozgrywajš się w œrodowisku miejskim (m.in.:"W aptece", "Na bruku", "Cień"), kolejarskim("Pracy!"), aktorskim ("Franek", "Adeptka") oraz szlacheckim ("Idylla", "Spotkanie").Cehcš charakterystycznš tych utworów jest połšczenie realistycznie traktowanej tematyki obyczajowej z naturalistycznš obserwacjš oraz techniki impresjonizmu z ekspresjonistycznš dynamikš słowa, a więc wyjœcie poza kršg przypisywanego Reymontowi naturalizmu. Wczesne nowele Reymonta (drukowane częściowo w tomie Spotkanie 1897) przynosiły przeważnie odtworzony z naturalistyczną dokładnością ponury obraz świata nizin społecznych, życia, które autor poznał z autopsji. Wyróżniają się się wśród nich opowiadania malujące straszliwą nędzę, wyzysk, izolację społeczną chłopa, jak Śmierć (debiut pisarza), Suka czy W porębie. Nowele te ukazują wewnętrzne rozwarstwienie wsi, przewagę bogaczy wiejskich i "wilcze" stosunki między ludźmi, zrodzone przez głód ziemi. Motywy te rozwinął Reymont w szkicu powieściowym Sprawiedliwie (1899) o podpaleniu przez zemstę wsi i okrutnym samosądzie nad podpalaczem, a wrócił do nich po latach, w tomie nowel Za frontem (1919, pt. Pęknięty dzwon 1925), w którym odmalował wstrząsający obraz wyniszczenia wsi przez wojnę. Z późniejszych utworów nowelistycznych wymienić jeszcze należy niektóre pozycje zbioru Na krawędzi (1907), powstałe we wczesnej fazie rewolucji 1905 i dobrze oddające jej atmosferę, oraz satyryczny portret filistra w noweli Z pamiętnika (1902). Na ogół jednak w miarę uwsteczniania się ideologii Reymonta pod wyraźnymi wpływami narodowej demokracji, datującymi się od młodzieńczej współpracy z "Głosem", słaba realistyczna wymowa społeczna jego nowelistyki. Władysław Stanisław Reymont polski pisarz, prozaik i autor opowiadań, jest jednym z głównych przedstawicieli realizmu krytycznego z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski. Niewielka część jego spuścizny stanowią linii wierszy. On otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury w roku 1924. "Opowiadania" • Spotkanie • Cień • Oko w oko • Franek • Suka • Szczęśliwi • W Jesienna noc • W porębie • Sąd • Legenda wigilijna • Pewnego Dnia ... • W głębiach • Przy robocie • Wenus • O zmierzchu • Dwie Wiosny.