"Kamienie krzyczą" stanowią swoistą serię wspomnień z niezbyt odległego historycznie czasu, bowiem powstały one tuż po II wojnie światowej, bo ujrzały światło dzienne w 1946 roku. Artysta nadał taki specyficzny kształt kamienicom Warszawy, aby podkreślić ich zniszczenie. Obdarzył budynki ludzkimi cechami, aby uwypuklić bezmiar okrucieństwa, które przyniosły z sobą działania wojenne. Zauważalna jest bardzo ostra deformacja i zniekształcenie przedstawionych przedmiotów. Do głosu dochodzi surrealistyczna wizja, która powstaje na granicy między jawą i niepokojącymi majakami rodem ze snów. Wykonany ołówkiem rysunek korzysta w dużym stopniu z osiągnięć techniki ekspresjonistycznej. Wybrana metoda okazała się wyjątkowo przydatna w procesie artystycznego utrwalania tragicznych przeżyć człowieka. Wyraźna, niespokojna kreska potęguje wrażenie. Należy podkreślić, że to dzieło wzbudza emocje. Przywodzi bowiem na myśl czas wojennej zawieruchy. Odbiorca może niejako poczuć atmosferę tamtych smutnych dni, chociaż artysta nie przedstawił żadnych żołnierzy, broni, czy scen walki. Oglądającym udziela się obawa, strach, lęk i nie mogą zapomnieć o tragizmie tamtych lat.