Książka autorstwa dwóch niemieckich dziennikarzy, ojca i syna (Stephana i Norberta Lebertów) dotyczy kultury oraz polityki pamięci o wydarzeniach II wojny światowej w powojennych Niemczech. Znajdujemy w niej wywiady i opowieści z życia potomków prominentnych działaczy partii nazistowskiej (m.in. Himmlera, Goeringa czy Bormana). Dowiadujemy się, jak wyglądały ich relacje z ojcami w czasie wojny oraz jak potoczyło się ich życie w cieniu własnych nazwisk. Opowieści dzieci nazistów są szokujące i przebiegają dwubiegunowo - opierają się na wyparciu i nienawiści wobec działalności ojca lub na ideologicznej kontynuacji jego działalności. Po przeczytaniu tej książki nasuwa się kilka refleksji. Pierwsza to właściwie pytanie natury moralnej: jak to możliwe, że ludzie, którzy całe życie starają się wybielić zbrodniczą działalność swojej rodziny, dożywają spokojnej starości, a nawet uzyskują dzięki noszonemu nazwisku szereg profitów. Druga zaś dotyczy szerszej problematyki zajmowania się przeszłością. Należy ją poznać i oddzielić grubą kreską. Owo poznanie potrzebne jest, aby uniknąć powtarzania tych samych błędów, które kilkadziesiąt lat temu spowodowały śmierć ponad 50 milionów ludzi. Oddzielenie się od niej daje szanse budowania innej teraźniejszości i przyszłości.