"Księga tysiąca i jednej nocy", znana również jako "Baśnie z tysiąca i jednej nocy" – zbiór około 300 baśni, podań, legend, anegdot i opowieści zamkniętych w kompozycyjną ramę legendy o sułtanie Szachrijarze i jego żonie Szeherezadzie, z głównym wątkiem narracyjnym Szeherezady. Pochodzą z IX–X w. i są zaliczane do arcydzieł literatury światowej. "Księga tysiąca i jednej nocy" opiera się na dawnych opowieściach arabskich, legendach staroindyjskich, epopejach perskich, starożytnych przypowieściach babilońsko-asyryjskich. Sami Arabowie cenią je nisko, ponieważ zostały spisane w tzw. języku średnioarabskim – swego rodzaju fazie przejściowej z czystego języka literackiego do języka potocznego. Baśnie te są również odbiciem wyobrażeń ludzi prostych na temat życia sfer wyższych, stąd naiwne opinie i opisy, pełne przesady, np. co do sutości posiłków. Do najbardziej znanych opowieści Księgi zaliczają się te: o Sindbadzie, Ali Babie, Aladynie, o latającym dywanie. W bajkach tłoczno jest od demonów, dżinnów, widm i straszydeł, choć głównymi bohaterami są zwykle mieszkańcy pałaców: kalifowie, wezyrowie i eunuchowie strzegący królewskich haremów. Narratorką wszystkich opowieści i jednocześnie bohaterką ramowej historii jest Szeherezada. Zbiór bajek, podań, legend, opowieści, nowel i anegdot cieszy się olbrzymią popularnością nie tylko w krajach arabskich, ale też i na Zachodzie. Najstarszy zbiór wschodnich opowiadań, liczy XII wieków istnienia. Kto był autorem tego zbioru i jak wyglądało jego powstanie? Chyba najtrafniej odpowiada na to pytanie Mia I. Gerhardt, która podsumowując w swym doskonałym studium "Księgi tysiąca i jednej nocy" rezultaty prac badawczych, prowadzonych nad tym dziełem od niemal 150 lat, określa je jako "księgę bez autora", lub "księgę, której autorem jest legion". Tom I - 379 stron Tom II - 469 stron Tom III - 462 stron Tom IV - 522 stron Tom V - 534 stron Tom VI - 431 stron Tom VII - 422 stron Tom VIII - 469 stron Tom IX - 371 stron