Historia powstania śpiewnika sięga początku lat dziewięćdziesiątych. Wtedy, dzięki pracy braci dominikanów, ukazało się pierwsze, studyjne wydanie śpiewnika. W 1998 roku, staraniem Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego, ukazał się śpiewnik w swej doskonale znanej i zachowanej do dzisiaj postaci. Od tamtego czasu służy kilkunastu tysiącom śpiewaków w kraju i za granicą. Uczestniczą oni w odnowie muzyki liturgicznej, z którą obecnie mamy do czynienia w Kościele. Poprawione i uzupełnione wydanie śpiewnika Niepojęta Trójco, tom I oraz pierwsze wydanie tomu II, jest zwieńczeniem 20 lat istnienia Dominikańskiego Ośrodka Liturgicznego i efektem pracy dziesiątek osób zaangażowanych w Polsce w ruch odnowy liturgicznej po Soborze Watykańskim II. Ich kompozycje, aranżacje, wykonania i intuicje sprawiły, że Zakon Kaznodziejski mógł włączyć się w odnowę pobożności w Kościele powszechnym. Ze wstępu do pierwszego tomu śpiewnika: „W liturgii to, co stworzone i ukształtowane przez kulturę, staje się znakiem rzeczy świętych. Kamień, pigment i dźwięk, poddane twórczej pracy ludzi, budują pomost pomiędzy światem materialnym a duchowym. Rzeźba, fresk i pieśń ułatwiają wiernym dostęp do świata niewidzialnego. Dzięki ukształtowanej przez ducha materii dusza wznosi się do nieba. W kulcie kultura osiąga spełnienie, a stworzenie żyje pełnią swojego powołania – wychwala Stwórcę. Każdy chrześcijanin jest kapłanem stworzenia – przez kulturę przetwarza otaczający go świat i ofiarowuje go na służbę Bogu i Jego świątyni.