**Władysław Wolter** (ur. 5 lutego 1897 w Wiedniu, zm. 18 marca 1986 w Krakowie) – polski prawnik, karnista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Brat Aleksandra Woltera i Jadwigi (franciszkanki). Był synem Władysława Woltera sędziego Sądu Najwyższego w Wiedniu i prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie i Aleksandry z Kamienobrodzkich. W 1915 ukończył gimnazjum pijarów w Wiedniu. W tym samym roku został wzięty do wojska austriackiego. W 1917 został ciężko ranny na froncie. Studia prawnicze rozpoczął w 1917 na Uniwersytecie Wiedeńskim, kontynuował je na Wydzale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolutorium z wynikiem celującym uzyskał w 1920. W 1920 uzyskał w UJ stopień naukowy doktora, zaś w 1925 stopień doktora habilitowanego. W 1928 został mianowany profesorem nadzwyczajnym i objął po swoim mistrzu prof. Edmundzie Krzymuskim Katedrę Prawa Karnego i Postępowania Karnego. W 1936 prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go profesorem zwyczajnym. W latach 1937-1939 sprawował funkcję dziekana Wydziału Prawa UJ. Był członkiem Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, kuratorem Towarzystwa w latach 1934-1939 a następnie 1945-1947. 6 listopada 1939 został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i był więziony przez hitlerowców w Krakowie, Wrocławiu i w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen. 8 lutego 1940 wraz z grupą 101 innych więźniów został zwolniony. Po powrocie do Krakowa zaangażował się w działalność Rady Głównej Opiekuńczej. Po ustaniu działań wojennych powrócił do pracy na Wydziale Prawa UJ i w styczniu 1945 został jego pierwszym powojennym dziekanem. Kierował Katedrą Prawa Karnego, od 1945 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W latach 1953-1962 pracował w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk W 1967 odszedł na emeryturę i został członkiem rzeczywistym PAN. Był promotorem doktoratu m.in. Tadeusza Zielińskiego (14 lutego 1950) oraz Andrzeja Zolla. Jednym z jego wychowanków był prof. Andrzej Gaberle. Od 1981 uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej – agendy/jednostki COIU. **Marian Cieślak** (ur. 18 października 1921 w Mogilnie, zm. 6 lutego 2010) – polski prawnik, profesor nauk prawnych, autor kilkuset publikacji z zakresu prawa i postępowania karnego. Pełnił funkcję dziekana Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie przez wiele lat kierował Katedrą Postępowania Karnego. Od 1974 związany z Uniwersytetem Gdańskim. Kierował Zespołową Katedrą Prawa i Postępowania Karnego do 1992. W latach 1980–1981 oraz 1987–1992 był członkiem komisji opracowujących nowe kodyfikacje karne, a od 1990 przewodniczącym polskiej sekcji AIDP.