Komplet 25 pocztówek z przedstawienia „Dziady” z 1901 r. wydany z okazji stulecia Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. Dziady, arcydramat polskiego teatru, nie doczekały się żadnej scenicznej realizacji za życia Adama Mickiewicza. Epizodem były monodramatyczne występy aktora Seweryna Malinowskiego z IV części Dziadów (przed 1835 rokiem). Dopiero w 1865 tekst Mickiewicza zaistniał na scenie muzycznej. Stanisław Moniuszko wykonał wówczas w Warszawie kantatę "Widma "według II części "Dziadów". Nieobecność "Dziadów" oraz innych dramatów polskiego romantyzmu w repertuarze krajowych teatrów tamtego czasu wynikała przede wszystkim z uwarunkowań politycznych, mentalności twórców scenicznych oraz widzów, którzy byli nieprzygotowani do nowej formy i bezkompromisowego charakteru romantycznych utworów. Znaczenia miała również postawa poetów. Po 1831 nie zabiegali o wystawianie swoich dzieł w Polsce. Pierwsze przedstawienie, w której wszystkie części dramatu Mickiewicza połączono w jedną całość, odbyło się w 1901 w Teatrze Miejskim w Krakowie. Spektakl przygotował Stanisław Wyspiański. W roli Gustawa-Konrada wystąpił Andrzej Mielewski, w IV części upozowany na Mickiewicza. Pierwsze dwa przedstawienia zagrano 31 października i 1 listopada, a więc czas Zaduszek; czas Dziadów. Wyspiański zastąpił m.in. cerkiewną kaplicę z II części dramatu dekoracjami nawiązującymi do architektury kościołów krakowskich. Wszystkie te zabiegi potęgowały wrażenie, że rzecz dzieje się tu i teraz.