Okres 44 lat Polski Ludowej to bezprzykładny rozkwit kultury narodowej. Co więcej, niezależnie od ocen politycznych, osiągnięcia w zakresie kultury jawią się jako niewątpliwie wybitne. Był to pierwszy i – jak dotąd – jedyny w dziejach okres, gdy państwo z hojnością na tak wysokim poziomie i w wymiarze instytucjonalnym, wspierało kulturę wyższą, a także postawiło na umasowienie dostępu do niej. Podczas gdy ogromna część twórczości dawnej, w tym wielka poezja romantyczna, powstała wyłącznie z wewnętrznej inspiracji jej twórców, bez jakiegokolwiek wsparcia z zewnątrz, a niejednokrotnie wbrew przeciwnościom, to twórczość kulturalna w PRL była wspierana ze wspólnej kasy narodowej. „Lalka” Prusa i „Trylogia” Sienkiewicza być może nigdy by nie powstały, gdyby nie były drukowane odcinkami w gazetach. Wybitni prozaicy okresu PRL z Jarosławem Iwaszkiewiczem, Stanisławem Lemem i Tadeuszem Brezą, tworzyli bez takiej presji. Oczywistości, iż okres PRL był – bez przesady, acz nie bez ciemniejszych także fragmentów – okresem prawdziwie dla polskiej kultury złotym nie zaprzeczą jakiekolwiek krytyczne oceny PRL w aspekcie politycznym. Co więcej, takiego rozkwitu, nie doświadczyła ona nie tylko na całej przestrzeni swoich dziejów do 1945 roku, ale też, tym bardziej, w okresie po 1989 roku.