Jedno z najbardziej wartościowych opracowań dotyczących polskiego średniowiecza, którego wyważone sądy zyskały sobie wysokie uznanie zarówno polskiej, jak i niemieckiej historiografii. Przejrzyste wyjaśnianie zjawisk z wielu nowymi ich ujęciami, piękna proza naukowa. Bohater monografii to potomek najstarszego z synów Krzywoustego, dążący do zjednoczenia dziedzictwa pradziada. Otwarty dla nowych wpływów, w stosunkach z Kościołem oddzielający sprawy wiary i etyki od spraw polityki i gospodarki, łaskawy wobec chłopów, z głębokim szacunkiem opisywany przez mnichów, przez rycerzy ceniony nie tylko jako wódz i polityk, ale i dobry kompan przy stole. Henryk I Brodaty – książę wrocławski w latach 1201-1238, opolski 1201-1202, kaliski 1206-1207 i od 1234, władca Ziemi Lubuskiej do 1206, 1210-1218 i od 1230, od 1231 książę krakowski, od 1234 w południowej Wielkopolsce po rzekę Wartę, od 1230 opieka nad Opolem, od 1232 opieka nad Sandomierzem, od 1234 pełnia władzy nad Opolszczyzną (przekazanie Kazimierzowicom w zamian ziemi kaliskiej pod swoim zwierzchnictwem), ze śląskiej linii dynastii Piastów, założyciel tzw. monarchii Henryków Śląskich.