Książka jest monografią o Marianie Langiewiczu, generale i dyktatorze powstania styczniowego. Służbę wojskową rozpoczął on jako oficer artylerii w wojsku pruskim. Następnie przebywał na emigracji, będąc m.in. wykładowcą polskich szkół wojskowych w Paryżu i Cuneo. Mianowany naczelnikiem wojennym województwa sandomierskiego w 1862, zorganizował dobrze uzbrojony oddział w sile 3000 żołnierzy, założył i nadzorował fabryki broni w Wąchocku. W powstaniu styczniowym odniósł szereg sukcesów, m.in. w bitwach pod Staszowem i Skałą. Po upadku dyktatury L. Mierosławskiego, popierany przez stronnictwo białych, 11 III 1863 ogłosił się dyktatorem powstania. Mimo odniesionego zwycięstwa pod Grochowiskami, nie wierząc w końcowy sukces, po tygodniu dyktatury podzielił swój oddział na trzy grupy i usiłował z jednym z nich przedostać się do Galicji. Aresztowany przez Austriaków przebywał w więzieniu do 1865. Po wyjściu na wolność emigrował do Szwajcarii i Turcji, gdzie w 1867 wstąpił do armii.