W duchowej atmosferze epoki oświecenia Grecja występuje jako idealny model doskonałego i harmonijnego życia społecznego oraz prawdziwych i wielkich osiągnięć artystycznych. Hegel dostrzegł jedność społeczeństwa antycznego. Nie sądził jednak, że jedność tę można na powrót ufundować przez prosty powrót do przeszłości. Nie dopuszczał do tego radykalny antyutopizm Hegla dany wraz z przekonaniem, iż każda kultura musi na nowo sprostać zadaniu realizacji ideału piękna. Twierdził, że dla ludzi uformowanych przez czasy nowożytne, bezpośrednia i autentyczna percepcja piękna staje się coraz mniej dostępna. Heglowska ocena epoki nowożytnej jest jednak oceną pozytywną. Krytyka nowożytnych zjawisk kultury i polityki nie zmienia bowiem faktu, że perspektywa czasów mu współczesnych jest rzeczywistością rozumniejszą i doskonalszą od przeszłości. Piękno jako naoczność prawdy ustępuje w heglizmie miejsca prawdzie refleksyjnej - chociaż to zmysłowy przejaw idei absolutnej utorował drogę wiedzy absolutnej.