Ernesto Laclau (ur. 6 października 1935 w Buenos Aires, zm. 13 kwietnia 2014 w Sewilli) – argentyński filozof, przedstawiciel postmarksizmu. Profesor i wykładowca teorii politycznej na Uniwersytecie w Essex, gdzie powstała wokół niego odrębna szkoła teorii dyskursu. Jego najważniejszą pracą jest napisana wspólnie z Chantal Mouffe Hegemonia i strategia socjalistyczna (1985). Książka ta nawiązuje do stworzonej przez Antonia Gramsciego teorii hegemonii, rozwijając ją w duchu poststrukturalistycznym jako teorię dyskursu. Autorzy krytykują marksistowski determinizm ekonomiczny, wskazując na autonomiczne znaczenie wymiaru politycznego. Argumentują, że walka klasowa jest tylko jedną z wielu form społecznego antagonizmu, a celem lewicy nie powinna być budowa socjalizmu, lecz przekształcenie liberalnej demokracji w demokrację radykalną. Proponują oparcie strategii lewicowej na "demokratycznej praktyce hegemonii", w której postulaty różnych ruchów społecznych nie są już podporządkowane jednemu wspólnemu celowi, lecz są traktowane jako równoważne. Myśl lewicowa znalazła się dziś na rozdrożu. Niegdysiejsze "oczywiste prawdy" - klasyczne formy analizy i politycznego przewidywania, natura sił uczestniczących w konflikcie, sam sens lewicowych walk i dążeń - zostały w znacznym stopniu zakwestionowane przez potężną falę historycznych przemian podmywającą grunt, na którym prawdy te się wspierały. (...) Zdarzenia te wymagają od nas ponownego krytycznego namysłu nad teoretycznymi i politycznymi podstawami, na których opierały się do tej pory intelektualne horyzonty lewicy - nawet gdyby miał on przynieść wywrotowe skutki. (Z Wprowadzenia)