Referentem przy pracach nad konkordatem był podsekretarz stanu w Prezydium Rady Ministrów Władysław Studziński, który wraz z nuncjuszem apostolskim w Polsce abpem Lorenzo Laurim pracował nad uzgodnieniem stanowisk i dokonał opracowania dokumentu. Konkordat z 1925 został podpisany 10 lutego w Rzymie (dokonali tego kardynał Pietro Gasparri w imieniu papieża Piusa XI oraz Władysław Skrzyński i Stanisław Grabski jako przedstawiciele prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego) i ratyfikowany przez stronę polską 27 marca 1925. Ze strony polskiej głównym negocjatorem był Stanisław Grabski. Konkordat podpisany został jednak nie bez sprzeciwu. W sejmie za jego odrzuceniem głosowali m. in. posłowie Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”. Stolica Apostolska w czasie II wojny światowej wbrew postanowieniom konkordatu z Polską, lecz zgodnie z postanowieniami konkordatu z III Rzeszą (1935), włączyła w 1939 części diecezji częstochowskiej, diecezji katowickiej i archidiecezji krakowskiej, które znalazły się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej anektowanym przez III Rzeszę, do niemieckiej archidiecezji wrocławskiej oraz ustanowiła niemieckich administratorów apostolskich diecezji chełmińskiej i archidiecezji gnieźnieńsko-poznańskiej, co stanowiło jawne pogwałcenie art. 9 konkordatu