Giuseppe Tartini, (ur. 8 kwietnia 1692, zm. 26 lutego 1770) – włoski kompozytor późnego baroku, skrzypek, badacz historii muzyki i pedagog. Pochodził z Piranu na półwyspie Istria w Republice Weneckiej. Studiował prawo na Uniwersytecie w Padwie. Około 1714 był muzykiem opery w Ankonie, a od 1721 – kapelmistrzem i skrzypkiem w bazylice św. Antoniego w Padwie. Od 1726/1727 prowadził szkołę skrzypcową, do której ściągali uczniowie z całej Europy. Tartini znany jest dziś przede wszystkim jako autor utworów skrzypcowych, głównie koncertów i sonat solowych lub z towarzyszeniem basso continuo. Dwie najsłynniejsze z jego sonat to niezwykle trudna do wykonania Il trillo del diavolo g-moll (Z diabelskim trylem), a także Didone abbandonata g-moll (Dydona opuszczona). Tartini był także wybitnym teoretykiem i jednym z pierwszych historyków muzyki – jest on autorem traktatu o harmonii Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia.