Przyszło nam żyć w czasach, gdy konfrontacja z tzw. wielkimi pytaniami: kim jestem? skąd przychodzę i dokąd zmierzam? co czeka mnie po tym życiu? dlaczego istnieje zło? sprawia szczególną trudność i jest zdecydowanie niepopularna. Unikanie stawiania tych pytań, unikanie prób poważnych, przekonujących odpowiedzi na nie, jest jedną z wyraźniejszych cech kultury współczesnej. Prowadzi to do zaniechania traktowania człowieka jako istoty szukającej sensu (a nie doraźnej przyjemności), rezygnacji z wysiłku (także intelektualnego), który nie niesie natychmiastowych praktycznych korzyści, porzucenia ambicji poznawczych. Ten stan rzeczy sprawia, że wytyczanie, poszukiwanie dyscyplin naukowych, które poszerzałyby naszą samowiedzę, bezpośrednio konfrontowały nas z pytaniem o własną tożsamość i robiły to przy użyciu nowych metod i narzędzi, skoro stare porzuciliśmy jako niewystarczające, nabiera szczególnej roli, staje się swoistą misją, czy wręcz powinnością nauki. Fragment wstępu Spis rozdziałów: I. Przestrzenie antropologiczne II. Przestrzenie audialne III. Przestrzenie wizualne IV. Przestrzenie miejskie V. Przestrzenie komunikacyjne VI. Prezentacje