Milton H. Erickson przyczynił się do naukowego rozumienia zjawisk transowych. Uważał też, że to terapia powinna dostosowywać się do indywidualnych potrzeb i możliwości klienta zamiast próbować dopasowywać go do wymogów wybranego terapeutycznego podejścia. Jego dyrektywne i strategiczne interwencje w wielkim stopniu przyczyniły się do rozwoju terapii krótkoterminowej: strategicznej, zorientowanej na rozwiązanie i interakcyjnej. Książka pozwoli Czytelnikowi na wgląd w życie i twórczość tego charyzmatycznego terapeuty. W jasny sposób ukazuje jego wkład w rozwój teorii i praktyki psychoterapeutycznej. Milton Hyland Erickson (ur. 5 grudnia 1901 w Aurum, Nevada, zm. 25 marca 1980 w Phoenix, Arizona) – amerykański psychiatra i psycholog specjalizujący się w hipnozie klinicznej, pionier terapii rodzin. Był założycielem Amerykańskiego Towarzystwa Hipnozy Klinicznej (American Society for Clinical Hypnosis) oraz członkiem Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego, Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego i Amerykańskiego Towarzystwa Psychopatologicznego. W trakcie swojej kariery współpracował z wieloma wybitnymi postaciami swoich czasów, wśród których wymienić można Margaret Mead, Gregorego Batesona, Lawrenca Kubie, Aldousa Huxleya, Johna Weaklanda i Paula Watzlawicka. Jego najbardziej znani uczniowie to Jay Haley Stephen Gilligan, William O'Hanlon, Stephen Lankton, Ernest Ross i oraz Jeffrey Zeig. Wkładem Ericksona w dziedzinie zdrowia psychicznego było m.in. traktowanie nieświadomej części umysłu jako kreatywnej i generującej rozwiązania. Ogromny wpływ jaki wywarł na terapeutów swoich czasów trwa po dziś dzień. Jego dokonania uważa się za ważne dla wyłaniającej się wówczas terapii rodzin oraz wielu szkół terapii systemowej, przede wszystkim terapii strategicznej, którą później rozwinął Jay Haley. Idee Ericksona dały także podwaliny dla podejścia zorientowanego na rozwiązanie de Shazera i Berg oraz Terapii Prowokatywnej Franka Farellego. Richard Bandler i John Grinder, tworząc programowanie neurolingwistyczne (NLP), analizowali m.in. pracę Ericksona. Jednym z powodów dla których praca Ericksona zyskała tak wielki rozgłos było nowatorskie podejście do psychoterapii, gdzie kluczowe znaczenie ma orientacja w stronę przyszłości i zasobów pacjenta, zaś nieświadomość jest traktowana jako sprzyjająca i współpracująca w zmianie część psychiki. Erickson używał hipnozy, metafor, opowieści oraz zadań. Swoje metody wywoływania terapeutycznej zmiany w ciągu stosunkowo niewielkiej liczby spotkań określał jako terapię krótkoterminową (brief therapy). Wykazywał się niezwykłą zdolnością „spożytkowywania” w procesie terapii przekonań, historii osobistej, ulubionych zajęć czy przedmiotów, a nawet problematycznych nawyków pacjentów - dosłownie wszystkich aspektów życia osób, które się do niego zwracały o pomoc. Warto podkreślić, że w czasie gdy zaczynał swoją pracę dominowało podejście psychoanalityczne. Pragmatyczna orientacja Ericksona była trudna do przyjęcia. Spotkała się z falą krytyki i niezrozumienia.