**W albumie tym zostały przedstawione dokonania polskich artystów z tego ostatniego, jakże ciekawego, a nie tak dobrze znanego okresu z lat po przełomie społeczno-politycznym 1989 roku. Wszystkie były na ulicy, jedne dłużej, inne krócej, ale taki jest żywot plakatu.** Moja zażyłość z plakatem sięga połowy lat pięćdziesiątych XX w. Jako młody chłopak zrywałem z tablic ogłoszeniowych lub wypraszałem od rozlepiaczy prace, głównie plakaty filmowe Waldemara Świerzego lub Franciszka Starowieyskiego, by w zaciszu domowym kontemplować ich świetność. Już wtedy, nieświadom jeszcze rzeczywistej wielkości, nie mogłem oprzeć się ich oddziaływaniu; nie mogę oprzeć się temu dzisiaj, gdy wieszam je obok prac z całego niemal świata. Zostałem po prostu zauroczony. — Krzysztof Dydo Polski plakat, jak również plakat szwajcarski zajmują ważne miejsce w nowoczesnej historii tej dziedziny sztuki, w jej rozwoju po drugiej wojnie światowej. Zwłaszcza na lata 1956-1963, znanych jako czas Polskiej Szkoły Plakatu, przypadł jego niebywały rozkwit, a polscy twórcy uzyskali najmocniejszą pozycję w świecie i utrzymują ją do dziś. — Noboru Matsuura Liczne przykłady świadczą o słuszności twierdzenia postawionego na wstępie, że polska szkoła plakatu nie posiadała jakiegoś specyficznego, jednolitego stylu. Co więcej, Tomaszewski, którego często nazywano "ojcem polskiej szkoły plakatu", wręcz zaprzeczał jej istnieniu, przyznawał jednak, że może największym wkładem polskiego plakatu do grafiki było jego nastawienie na przekazywanie widzowi "sugestii" za pomocą daleko idących skrótów pojęciowych opartych na skojarzeniu lub metaforyce. — Danuta Boczar