Początkowo właściwie nie myślałem o wydaniu moich notatek — była to raczej swobodna rozmowa ze znajomymi, z uczniami; stąd zapewne nieodpowiedni styl i ton mojej książki w stosunku do tego, czego oczekuje się od pracy metodycznej... ale uczciwie przyznaję, że nie jestem — i nigdy nie będę — teoretykiem-metodykiem. Opowiadałem po prostu o moim doświadczeniu życiowym i przy sposobności rozmyślałem.
Nigdy nie mogłem zrozumie jak można technikę gry na fortepianie całkowicie oddzielać od sztuki, tj. muzyki, i pisać o nich specjalną pracę. Można dokładnie znać wszystkie zasady gry na fortepianie jako procesu fizjologicznego, a przy tym zupełnie nie znać pianistyki jako sztuki.
Jak zapewne czytelnik zauważył, starałem się pobudzić go dalszych i samodzielnych rozważań, uważałem, że moja książka, której w duchu nie nazywam książką, ale szkicem, może i winna nadać kierunek myśleniu czytającego.
W książce tej (jak i w pracy pedagogicznej) starałem się przede wszystkim rozbudzić umiłowanie muzyki.
Fragment z przedmowy autora do drugiego wydania „Sztuki Pianistycznej" (Moskwa 1961).
Heinrich Gustawowicz Neuhaus, ros. Генрих Густавович Нейгауз, pol. Henryk Neuhaus (ur. 12 kwietnia 1888 w Elizawietgradzie, zm. 10 października 1964 w Moskwie) – rosyjski pianista i pedagog pochodzenia polsko-niemieckiego. Ceniony interpretator muzyki Ludwiga van Beethovena i Fryderyka Chopina. Dwukrotny juror Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina. Wykładowca Konserwatorium Moskiewskiego w latach 1922-1964. Autor wpływowej publikacji Sztuka pianistyczna (1958.
Urodził się w Elizawietgradzie (od 1939 Kirowohrad) na Ukrainie. Jego ojciec, Gustaw Neuhaus, był pochodzącym z Nadrenii Niemcem o korzeniach holenderskiego, określającym siebie „polskim patriotą”. Jego matka, Olga z domu Blumenfeld, była Polką pochodzenia austriackiego spokrewnioną z Korwin-Szymanowskimi. Jego wujkiem był dyrygent i kompozytor Felix Blumenfeld. Debiutował w rodzinnym mieście w 1902. Dwa lata później koncertował w Niemczech. Następnie studiował u Leopolda Godowskiego w Berlinie, a od 1909 roku do wybuchu wojny I wojny światowej pobierał lekcje w jego klasie mistrzowskiej w Wiedeńskiej Akademii Muzycznej.
W 1913 wziął udział w koncercie kompozytorskim Karola Szymanowskiego w Wiedniu, podczas którego grał m.in. Maski op. 34. W 1914 debiutował w Berlinie, gdzie wykonał utwory Johannesa Brahmsa, Fryderyka Chopina (Sonata h-moll op. 58) i Karola Szymanowskiego (II Sonata A-dur op. 21). W tym samym roku Neuhaus zaczął uczyć w Elizawietgradzie, a później w Tbilisi (zwanego wówczas Tiflis) oraz w Kijowie, gdzie zaprzyjaźnił się z Vladimirem Horowitzem. Od czasu gdy został sparaliżowany, Neuhaus zaprzestał działalności koncertowej i poświęcił się pedagogice fortepianowej. Od 1922 roku nauczał w Konserwatorium Moskiewskim, którym kierował w latach 1935-1937. Kiedy w 1942 roku Niemcy zbliżyli się do Moskwy, Neuhaus został uwięziony przez władze radzieckie jako "niemiecki szpieg". Uwolniono go dopiero po ośmiu miesiącach po interwencji Dymitra Szostakowicza, Emila Gilelsa i innych. W 1949 odbył się w Moskwie pierwszy i jedyny recital Neuhausa po II wojnie światowej, podczas którego wykonał m.in. mazurki Chopina. Na jego repertuar składały się głównie utwory van Beethovena, Brahmsa, Chopina, Claude'a Debussy'ego (słynna seria koncertów w Moskwie, podczas których wykonywał wszystkie jego Preludia), Nikołaja Medtnera, Nikołaja Miaskowskiego, Siergieja Prokofjewa, Aleksandra Skriabina, (wszystkie jego sonaty), Dmitrija Szostakowicza i Szymanowskiego (dwie sonaty fortepianowe, Wariacje b-moll op. 3, Metopy op. 29 i Maski op. 34)