Tom II: Czerwone i czarne, Kroniki włoskie, 627 str. Tom III: Lucjan Leuwen, 638 str. Tom IV: Pustelnia parmeńska, Lamiel, 566 str. Stendhal, właściwie Henri Beyle (1783-1842), francuski pisarz. Ukończył Szkołę Centralną w Grenoble z wyróżnieniem w dziedzinie matematyki. Biorąc udział we włoskiej kampanii Napoleona I w 1800 poznał Italię, w której spędził znaczną część życia. 1802-1805 w Paryżu, następnie ponownie w armii, brał udział m.in. w wojnie z Rosją 1812. 1814-1821 przebywał w Mediolanie, wrócił do Paryża, 1831-1842 był konsulem francuskim w Civitavecchia (Włochy). Jeden z najwybitniejszych prozaików francuskich i europejskich XIX w. Zwolennik ideałów rewolucji francuskiej i demokracji, ostro krytykował stosunki społeczno-polityczne we Francji po upadku Napoleona I. Jako krytyk sztuki i literatury przyczynił się do upowszechnienia ideałów romantyzmu, które łączył z racjonalizmem, np. studium O miłości (1822, wydanie polskie 1905), dwie rozprawy Racine i Szekspir (1823, 1825, łączne wydanie polskie 1957). Powieści psychologiczno-obyczajowe - arcydzieła światowej literatury: Czerwone i czarne (1830, wydanie polskie 1889), Pustelnia parmeńska (1. wydanie polskie pt. Klasztor Kartuzów w Parmie, 1889), pośmiertnie opublikowany Lucjan Leuwen (1894, wydanie polskie 1950). Również Kroniki włoskie (1839, wydanie polskie 1923), wydane pośmiertnie pisma autobiograficzne, m.in.: Dziennik (1888, wydanie polskie 1973), Życie Henryka Brulard (1890, wydanie polskie 1931), Pamiętnik egotysty (1892, wydanie polskie 1933). Także Korespondencja (1855, wydanie polskie 1963). Twórczość Stendhala, nie doceniona przez współczesnych mu, wniosła nowatorski wkład do rozwoju prozy europejskiej. Inne wydania polskie: Wybór z pism różnych (1965), Dzieła wybrane (tom 1-5, 1985).