Józef Łapiński pseud. Czarny (ur. 19 lipca 1899 w Janowie Lubelskim, zm. 28 kwietnia 1965 w Warszawie) – uczestnik rewolucji październikowej, działacz SDKPiL, KPP, Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej, KPZU i WKP(b), inżynier.Syn uczestnika rewolucji 1905 Leopolda i Ernestyny, brat Bronisławy i Marka, działaczy Związku Młodzieży Komunistycznej (ZMK) we Lwowie. 1914-1917 był ślusarzem-monterem, następnie został wcielony do armii austro-węgierskiej, w maju 1917 dostał się do rosyjskiej niewoli, skąd w sierpniu 1917 zbiegł do Piotrogrodu, gdzie we wrześniu 1917 wstąpił do Czerwonej Gwardii. Brał udział w walkach o Pałac Zimowy i przeciw powstaniu junkrów w Szkole Władimirowskiej. W grudniu 1917 wstąpił w Saratowie do miejscowej grupy SDKPiL i został jej propagandzistą wśród jeńców z armii austro-węgierskiej. Od maja do września 1918 jako partyzant walczył z Niemcami w okolicach Połtawy, następnie działał w Galicji jako agitator komunistyczny. Za agitowanie na rzecz przyłączenia Tarnopolszczyzny do sowieckiej Ukrainy został aresztowany w lutym 1919 przez żołnierzy armii Petlury. W marcu zbiegł i przedostał się do Wiednia, gdzie współpracował z miejscową grupą KPP. Później w Budapeszcie wstąpił do KPP i prowadził werbunek do polskich oddziałów komunistycznych na Węgrzech.Był dowódcą 2. Batalionu Polskiego Węgierskiej Armii Czerwonej i walczył po stronie Węgierskiej Republiki Rad przeciw interweniującym oddziałom czechosłowackim i rumuńskim. Od października 1919 do października 1921 działał we Lwowie w Komunistycznej Partii Galicji Wschodniej, następnie do 1923 był więziony za działalność komunistyczną. Później działał w KPZU, a latem 1924 przeniósł się do ZSRR, gdzie wstąpił do WKP(b). Redagował dział zagraniczny organu KC Komunistycznej Partii (bolszewików) Ukrainy "Kommunist" w Charkowie.