Appel Ludwik językoznawca polski, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Pochodził z rodziny polskiego emigranta osiadłego we Francji. Ukończył gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim (1876). Od 1880 przez kilkadziesiąt lat uczył języka francuskiego w V gimnazjum w Warszawie; w latach 1906-1915 był wykładowcą literaturoznawstwa i językoznawstwa w Towarzystwie Kursów Naukowych w Warszawie. Po ewakuacji gimnazjum przez władze rosyjskie (1915) następne pięć lat spędził w Rosji; uczył w Polskim Kolegium Uniwersyteckim w Kijowie. W 1920 powrócił do Warszawy i związał się z Uniwersytetem Warszawskim; został profesorem zwyczajnym, wykładowcą językoznawstwa ogólnego, kierownikiem Katedry Językoznawstwa Ogólnego i dyrektorem Seminarium Lingwistycznego. W 1926 obronił doktorat na UW, a w 1929 otrzymał tytuł profesora honorowego. Prowadził wykłady do końca życia, mimo utraty wzroku w ostatnich latach. W książce omówiono teorię, budowę i użytkowanie ważniejszych typów mikroskopów, mających zastosowanie w wielu dziedzinach nauki i techniki. Usystematyzowano i opisano podstawowe metody badań mikroskopowych: w jasnym i ciemnym polu, fluorescencyjną, kontrastu fazowego, interferencyjną, polaryzacyjną, ultrafioletową i inne. Omówiono również ważniejsze zasady fotomikrograjii, projekcji mikroskopowej oraz mikroskopii stereoskopowej. Książka jest przeznaczona dla szerokiego kręgu użytkowników mikroskopów np. chemików, fizyków geologów, lekarzy, biologów, a także jako książka pomocnicza dla pracowników; przemysłu optycznego oraz studentów i uczniów szkól optycznych.