Tync Stanisław ur. w 1889 r. w Rzepienniku Strzyżewskim w Małopolsce, zm. w 1964 r. we Wrocławiu. Stopnie i tytuły naukowe oraz pełnione funkcje: studia filolog. na UJ – 1913 r.; promocja doktorska na UJ na podst. pracy Nauka moralna w szkołach KEN – 1923 r.; pracę naukowo-badawczą skoncentrowaną wokół epoki Oświecenia łączył z pracą nauczyciela gimnazjalnego 1912–1925; nauczyciel i dyr. Wyższych Kursów Naukowych w Toruniu i Poznaniu 1925–1939; hab. na UJ – 1928 r.; w ramach styp. nauk. poznaje eksperymentalne szkoły średnie w Niemczech i Francji – 1930 r.; doc. na Uniwersytecie Poznańskim 1931–1939; w czasie II wojny światowej org., kier. i nauczyciel tajnych kompletów licealnych w Kazimierzy Wielkiej; po nominacji na prof. nadzw. – org. Katedry Pedagogiki na Wydz. Humanist. UWr – 1945 r.; org. kierunek pedagogika i rozpoczął regularne wykłady – 1946 r.; prof. zw. – 1951 r.; dyr. Katedry Pedagogiki 1946–1960. Autor 40. publikacji, głównie z zakresu historii wychowania i dydaktyki, a także autor lub współautor 36. podręczników szkolnych i opracowań metodycznych. Czł.: TWN; WTN; Komitetu Nauk Pedagogicznych PAU/ PAN od 1953 r.; Zespołu Odrodzenia Komitetu Historii Nauki PAN; org. Towarzystwa Edukacji Dorosłych; czł. kolegiów red.: "Przeglądu Historyczno-Oświatowego", "Kwartalnika Pedagogicznego", PSB. Wypromował 11 dr., w tym dwóch uzyskało tytuły prof. nadzw. i jeden zw. Odznaczenia: Złoty Krzyż Zasługi (przed wojną); Medal 10-lecia PRL – 1955 r.; Krzyż Oficerski O.O.P. Szerzej o nim: H. Barycz, Stanisław Tync jako historyk wychowania i szkolnictwa (1889–1964), w: "Przegląd Historyczno-Oświatowy" 1964,nr 3., Władysława Szulakiewicz, Stanisław Franciszek Tync (1889–1964). Szkic portretu historyka oświaty i wychowania: J. Szablicka-Żak (red.), Ocalić od niepamięci, Kraków 2002.