Polska przez 123 lata była pod zaborami. W ciągu tych dziesięcioleci Polacy niejednokrotnie chwytali broń przeciwko zaborcom. Te zrywy nazywane są powstaniami narodowowyzwoleńczymi. Na ziemiach polskich doszło do następujących insurekcji: Powstanie Kościuszkowskie, 1794r. Powstanie Listopadowe, 1830- 1831r. Powstanie Krakowskie, 1846r. Powstanie Poznańskie, 1848r. Powstanie Styczniowe, 1863- 1865r. Do zrywu narodowowyzwoleńczego zaliczamy także Wiosnę Ludów, w zaborze pruskim i austriackim Niemalże każde z powstań było skazane na porażkę, ale nie wszystkie z tych samych powodów, chociaż sedno sprawy było takie same. Każde powstanie przebiegało inaczej, miało inne priorytety i sposoby walki, było prowadzone przez innych ludzi, wiec każde z powstań należy omawiać inaczej. Armia powstańcza każdego powstania, za wyjątkiem powstania listopadowego, była źle wyszkolona, miała fatalne uzbrojenie i organizację centralna. Powstańcy w swych poczynaniach byli całkowicie osamotnieni, gdyż rządy państw zachodnich, głownie Francji były w pełni obojętne na losy Polaków walczących o wolność. Jednym z największych błędów dowódców powstań był brak większego zainteresowania sprawą chłopską, najbardziej sprawą chłopska zainteresował się Tadeusz Kościuszko uchwalając „Uniwersał Połaniecki” i powstanie Krakowskie, które posiadało szeroki program społeczny. Szeregi powstańców składały się głowie z szlachty, za wyjątkiem powstania Kościuszkowskiego kiedy to do szlachty dołączyli kosynierzy. Dyktatorzy powstań często się zmieniali co powodowało zmianę priorytetów powstania. Po pewnym czasie dowódcy wojskowi zaniechiwali działań zbrojnych w obawie przed zbyt dużymi stratami w ludziach. Polacy dzięki fatalnej taktyce przegrywali większość bitew, powstanie Styczniowe. Zaborcy skutecznie niwelowali plany powstańców, dzięki szpiegom i zdrajcom.