Zagadnienie „Zaćmienia Boga” obecne w filozofii Martina Bubera pozostaje w ścisłym związku z zasadniczym dla tego myśliciela pytaniem o możliwość partnerskiej relacji między człowiekiem a Bogiem, relacji która może zaistnieć jedynie w odniesieniu międzyosobowym określanym przez Bubera jako relacja Ja – Ty. W przeciwieństwie do współwystępującej zawsze w ludzkiej egzystencji, z powodu dwoistości natury człowieka, relacji Ja – To (Ono), tylko ta pierwsza relacja stawia nas w obecności Boga (ZB, 113). Odpowiedź Bubera na pytanie o istnienie dialogicznej relacji (Ja – Ty) między Bogiem a człowiekiem współczesnym jest negatywna, a brak tej relacji jest jednym z głównych symptomów „zaćmienia Boga”. Człowiek dzisiejszy utracił, jego zdaniem, zdolność bezpośredniego odnoszenia się do Boga jako do rzeczywistości niezależnej od ludzi i nie chce stanąć twarzą w twarz z Transcendencją, lecz pragnie pozostać „w obrębie myślenia ziemskiego”. Przyczynia się przez to ze swej strony do rozwoju „zaćmienia”, bo „kto wzbrania się stawić czoło naszemu Naprzeciw jako takiemu, ten ma swój wkład w powstanie ludzkiego aspektu zaciemnienia”(ZB, 21). ! Uwagi: Brzegi stron lekko zakurzone. Oprawa nieznacznie zarysowana oraz wytarta na krawędziach.