"Racz nas prowadzić, o młodzianku boży, pośród obłędnych żywota bezdroży. Czy to cierń ostry, czy twarda opoka stopę zakrwawi nam w losów kolei, niech nigdy Ciebie nie spuszczamy z oka, i nigdy w Tobie nie tracim nadziei. Gdy rozum pojąć dróg Twoich nie zdoła, gdy boleść w duszy zwątpienie wywoła, niech wiara w sercu budzi przekonanie, że tak najlepiej jak nas wiedziesz Panie, spraw byśmy wierni, pokorni, weseli w Tobie, dla Ciebie, przez Ciebie cierpieli. Wiedź nas łaskawie, o dzieciątko boże, z Egyptu cierpień w ziemię obiecaną: Uśmiechem łaski umilaj bezdroża (...) (fragment ze wstępu) Ignacy Hołowiński (pseud. Żegota Kostrowiec, Ignacy Kefaliński) (ur. 24 września 5 października 1807 w miejscowości Owrucz na Polesiu Wołyńskim, zm. 19 października 1855 w Petersburgu) – polski duchowny rzymskokatolicki, arcybiskup mohylewski, profesor Uniwersytetu Kijowskiego, potem Akademii Duchownej w Petersburgu, apologeta i patrolog, pisarz i tłumacz. Był synem Piotra i Dominiki z Łęskich. Ukończył szkołę pijarów w Międzyrzeczu Koreckim, a następnie Seminarium Duchowne w Łucku (1825-1826). Wysłany w 1826 r. na Wydział Teologiczny Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego, po 4 latach uzyskał stopień magistra teologii. Święcenia kapłańskie przyjął 25 września 1830 r. w Łucku.