W rzeczywistości to natura faktów, które badamy, zmusza nas do wyróżnienia w nich tego, co wypływa ze struktury, i tego, co należy do zdarzenia. Mimo niewątpliwej doniosłości perspektywy historycznej, możemy z niej korzystać tylko w ograniczonym zakresie: po długich badaniach, które - jak udowadniają pomiar radioaktywności i analiza pyłku roślin - nie zawsze leżą w naszej kompetencji. Różnorodność ludzkich społeczności natomiast oraz ich liczba - wciąż jeszcze około kilku tysięcy pod koniec XIX wieku - sprawia, iż postrzegamy je jako rozłożone w teraźniejszości. Nic więc dziwnego, że odpowiadając na te wymagania przedmiotu, przyjmujemy raczej metodę przekształceń niż przyrostu. Dzisiaj żadna nauka nie może istotnych w jej dziedzinie struktur redukować do swobodnego układu jakichkolwiek części. Można uznać, że dany układ posiada strukturę tylko wtedy, kiedy spełnia dwa warunki: jest systemem rządzącym się wewnętrzną spójnością; spójność ta, niedostępna w obserwacji systemu izolowanego, ujawnia się w badaniach przekształceń, dzięki którym odnajdujemy podobne własności w systemach pozornie różnorodnych. Taka zbieżność spojrzenia naukowego wydaje się nader zachęcająca dla nauk semiotycznych, których częścią jest antropologia społeczna, ponieważ znaki i symbole mogą odgrywać swą rolę jedynie wtedy, gdy należą do systemu regulowanego wewnętrznymi prawami implikacji i wyłączania; również dlatego, iż właściwością systemu znaków jest zdolność do ulegania przekształceniom, innymi słowy, do ulegania tłumaczeniu na język innego systemu za pomocą substytucji. Skoro podobna koncepcja mogła narodzić się w paleontologii, wzbudza to w antropologii społecznej skryte marzenie: należy ona do nauk humanistycznych, jej nazwa mówi sama za siebie; jeśli jednak zgadza się na przebycie czyśćca u boku nauk społecznych, to nie traci nadziei na to, iż w dniu Sądu Ostatecznego obudzi się wśród nauk przyrodniczych.