Od ponad 60 lat, wciąż i bez końca stawiane są pytania dotyczące dynamiki i kryzysu integracji europejskiej. Dlaczego kryzys i dysfunkcjonalności na stałe wpisały się w system Wspólnot, a następnie Unii Europejskiej? Jak należy interpretować i rozumieć zachodzące w nich zakłócenia? Czy w okresie „burzy i naporu” oraz stanu nadzwyczajnego, z jakim mamy dziś do czynienia nadszedł czas na spełnienie lub rezygnację z federalnych marzeń o mocarstwowych (imperialnych) Stanach Zjednoczonych Europy? Druga dekada XXI wieku staje się dla Unii Europejskiej nadzwyczaj trudnym okresem wielu reform i modyfikacji. Nikt nie może mieć pewności, kiedy i czym ten okres się zakończy. Nie wiemy czy dojdzie do przełomu rozwojowego lub dezintegracji i załamania projektu europejskiego. Zastanawiamy się czy UE jest w stanie rządzić sama sobą i zapanować nad kryzysami, które ją dotykają? Czy jest nadal zdolna do wytwarzania i odtwarzania się (reprodukowania) tylko przy pomocy własnych sił (energii) i elementów?2 Czy wyczerpał się już dotychczasowy wzorzec ewolucji integracji europejskiej oparty na ciągłym przezwyciężaniu kryzysów (osiąganiu nowych stanów równowagi), doprowadzając Unię Europejską do stanu krytycznego? To tylko niektóre z kolejnych pytań, na które próbują odpowiedzieć badacze, analitycy i eksperci, ale i politycy i urzędnicy odpowiedzialni za sprawy europejskie.