Monografia poświęcona została poznawczym wymiarom nowożytnych polskich podróży po terenach Rzeczypospolitej i Europy Środkowej. Książka jest owocem kompleksowych badań staropolskich relacji z podróży odbywanych w drugiej połowie XVII wieku i pierwszym czterdziestoleciu następnego stulecia. Refleksji naukowej zostały poddane różnorodne aspekty zwiedzania i oglądania, stanowiące ważne elementy staropolskiego obrazu świata wykreowanego na kartach polskich sprawozdań podróżnych w epoce późnego baroku. Tematyka tego opracowania obejmuje zagadnienia podróżnego oglądu obiektów, miejsc i rzeczy przynależących do kategorii cywilizacji, natury i sztuki. Wśród poruszanych kwestii znajdują się problemy wczesnonowożytnej percepcji, m.in. dorobku cywilizacyjnego w zwiedzanych krajach, tamtejszej fauny i flory, krajobrazów lądowych i morskich, dzieł sztuki oraz ciekawych i rzadkich okazów kolekcjonerskich i niezwykłych zjawisk.