Obecny kościół Świętej Trójcy stanął na miejscu dawnej kaplicy cmentarza parafialnego kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Owa stara nekropolia znajdowała się niegdyś poza miastem, na tzw. „Piekarskim Przedmieściu”. Z racji dynamicznego rozwoju Bytomia w XIX wieku i szybkiego wzrostu ludności (na początku stulecia liczba mieszkańców wynosiła zaledwie ok. 1700 obywateli, a w roku 1900 przekroczyła 51 000) Piekarskie Przedmieście zostało wchłonięte do miasta i zabudowane budynkami mieszkalnymi. W związku z tym wiele osób żyjących w bliskim sąsiedztwie cmentarza protestowało przeciwko jego dalszemu istnieniu. W połączeniu ze złym stanem kaplicy cmentarnej około 1864 roku, zaowocowało to podjęciem decyzji o przeniesieniu nekropolii na pola poza miasto w okolicach dzisiejszej ulicy Piekarskiej. O budowie nowego kościoła w tym miejscu postanowiono znacznie później, bo dopiero w 1873 roku. Na ten cel nałożono na mieszkańców Bytomia podatek kościelny w wysokości 25%, który składano w Śląskim Towarzystwie Kredytowym na koncie oprocentowanym na 3,5%. Początkowo nowy kościół planowano postawić na miejscu starej kaplicy Świętego Jacka w Rozbarku, ale gmina Rozbark nie wyraziła na to zgody. Rozważano także lokalizacje naprzeciw gimnazjum, lecz zrezygnowano z tego pomysłu, ponieważ koszty zakupu tego terenu były za wysokie, poza tym jego właściciel nie zamierzał oddać swojej działki na ten cel. W końcu zdecydowano się na wybudowanie kościoła na miejscu zamkniętego cmentarza na Piekarskim Przedmieściu. Niestety z powodu śmierci proboszcza Józefa Szafranka budowa opóźniła się o kilka lat. Około 2 października 1882 roku biskup wrocławski Robert Herzog udzielił pozwolenia na budowę nowej świątyni[2]. Ostatecznie 21 maja 1883 roku wmurowano kamień węgielny[3], a nowy kościół ukończono w 1886 roku[4][5]. 20 czerwca 1886 roku świątynia została konsekrowana[6][5] przez biskupa-sufragana Hermanna Gleicha[7]. W 1945 roku budynek uległ znacznemu zniszczeniu; następnie wstawiono nowe ołtarze boczne, nowe witraże, wzniesiono dwa portale, które z piaskowca szydłowieckiego wykonał Aleksander Bohurs[5]. Rewitalizacja wnętrza zakończyła się w 1956 roku, pozostałe prace trwały do 1963 roku

Zapoczątkował i wydawał w poznaniu od r. 1925 pod redakcją prof. dr Jana Sajdaka