Kontynenty to pierwszy tom esejów, szkiców literackich i przekładów Miłosza. Dla czytelników i badaczy jego twórczości książka ta będzie szczególnie interesująca, jako że należy do najmniej znanych z całego jego dorobku. Ukazała się w 1958 roku w paryskiej "Kulturze", nie była nigdy dotąd oficjalnie wydana w a jej wydania podziemne należały do rzadkości. Rozległość zainteresowań, intelektualna chłonność i chęć przyswajania polszczyźnie najwartościowszych osiągnięć kultury światowej - wszystkie cechy późniejszej eseistyki czy, szerzej, działalności literackiej Miłosza - są już w tym tomie wyraźnie widoczne. Jest to jeden z tomów całościowego, opatrzonego aparatem krytycznym i zaakceptowanego przez autora wydania utworów Miłosza. O tekstach z tomu "Kontynenty" Miłosz wypowiada się tak: "Warto zwrócić uwagę na daty sporej części zawartych w tej książce tekstów. Są to lata: 1945, 1946, 1947, 1948, 1949, czyli okres, kiedy najpierw mieszkałem w Krakowie, a następnie w Waszyngtonie, jako pracownik polskiej ambasady. W tamtym czasie rząd starał się stworzyć pozory legalności i normalności, ale dla patriotów współpraca z nim była zdradą, zdradą też było publikowanie w pismach. Dzisiaj trzeba o tym, z pewnym wysiłkiem, przypominać, bo przecież wiersze i proza drukowane w Polsce w tamtych latach stanowią integralną część literatury polskiej, a główne czasopisma dokonały wysiłków, żeby zachować kulturową ciągłość. Książkę można traktować jako rodzaj dziennika moich kolejnych zainteresowań i fascynacji. Niektóre z nich utrzymały się do dziś..." Czesław Miłosz (ur. 30 czerwca 1911 w Szetejniach, zm. 14 sierpnia 2004 w Krakowie) – polski poeta, prozaik, eseista, historyk literatury, tłumacz, dyplomata; w latach 1951–1993 na emigracji, do 1960 we Francji, następnie w Stanach Zjednoczonych; w Polsce do 1980 obłożony cenzurą; laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury (1980); profesor Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley i Uniwersytetu Harvarda; pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce; brat Andrzeja Miłosza. Przed II wojną światową Miłosz był poetą katastroficznym, uderzającym w ton wizyjny stylizacją na głos starotestamentowych proroków. Od innych twórców formacji Żagary odróżniał go kult klasycystycznych rygorów. Po wojnie jego poezja stała się bardziej intelektualna; wiązała się z ambicjami odbudowania trwałych wartości europejskiej kultury, sumienia i wiary. Literaturę pojmował wówczas jako drogę do ocalenia po klęsce poczucia człowieczeństwa. W latach 70. zaczęła w niej dominować tematyka religijna i kontemplacyjna. Jego książki zostały przetłumaczone na 44 języki. Czesław Miłosz był synem Aleksandra Miłosza i Weroniki Miłoszowej z Kunatów. Urodził się w Szetejniach, dziedzicznym majątku matki położonym nad Niewiażą, w powiecie kowieńskim guberni kowieńskiej Imperium Rosyjskiego, w parafii Opitołoki, gdzie został ochrzczony w kościele Przemienienia Pańskiego w Świętobrości. Rodzina Miłoszów, pieczętująca się herbem Lubicz, cieszyła się starym szlacheckim pochodzeniem. ! Uwagi: Obwoluta lekko wytarta i wyblakła. Brzegi stron minimalnie zakurzone i zabrudzone. Książka pobiblioteczna.