Jujutsu (jap. 柔術 jūjutsu?, dosł. "sztuka ustępliwości", "sztuka łagodności, miękkości"; jū – miękkość, łagodność, giętkość, elastyczność, jutsu - sztuka, technika, umiejętność) - tradycyjna japońska sztuka walki lub metoda walki wręcz, bez broni lub z użyciem małego oręża, stosowana w ataku i obronie, w starciu z jednym albo kilkoma uzbrojonymi lub nieuzbrojonymi przeciwnikami. Tradycyjne jujutsu nie było sztuką walki przeznaczoną wyłącznie do obrony. Miało skutecznie "zniszczyć" przeciwnika i do minimum zmniejszyć możliwość kontrataku. Nie istniało pojęcie "zakazanych technik". Pełen zakres technik jujutsu obejmował chwyty (kumi), rzuty (nage), trzymania (osae), dźwignie (kansetsu), duszenia (shime), uderzenia (uchi), kopnięcia (geri) oraz ataki na punkty witalne (kyusho, tsubo).Jujutsu należy do najwcześniej w Polsce poznanych i uprawianych sztuk walk wręcz. Z braku wiarygodnych faktograficznych materiałów źródłowych trudno określić dokładną datę "przeszczepienia" tego systemu na polski grunt. Jednak już pod koniec XIX w. nieliczni z Polaków uczący się w Europie Zachodniej mieli kontakt z tą sztuką walki za sprawą przebywających tam Japończyków, nauczających policjantów i żołnierzy. Jeszcze jednym źródłem informacji o jujutsu byli Polacy biorący udział w wojnie rosyjsko‑japońskiej. W latach zaborczej polityki caratu na Dalekim Wschodzie, w czasie wizyty Józefa Piłsudskiego w Tokio i podczas strajków i rewolucji w 1905 r. wielu Polaków miało bezpośredni kontakt z Japończykami znającymi jujutsu. To, że nie znamy dokładnych dat i nazwisk polskich pionierów jujutsu, wynika m.in. z ówczesnej sytuacji politycznej (ale nie tylko). Istniała także swoista „izolacja” – o pewnych rzeczach mówiono tylko w zamkniętych kręgach towarzyskich. Jednak część informacji przedostała się do szerszego grona i spowodowała wzrost zainteresowania tym tematem. Sprzyjały temu głównie sprawozdania i informacje w prasie, opisujące skuteczność japońskiej sztuki walki. Znana jest pierwsza pisemna wzmianka o tej egzotycznej wówczas dla Polaków sztuce walki. Można ją znaleźć w książce Gustave’a Weulersse pt. "Współczesna Japonia", wydanej w 1904 r. nakładem spółki Gebethner i Wolff w Krakowie, jako bezpłatny dodatek dla prenumeratorów „Tygodnika Ilustrowanego”. Z francuskiego przetłumaczył ją Jan Lorentowicz. Istotny wpływ na autorów polskich miało pierwsze wydanie w 1905 r. w Nowym Jorku, (znanej także w Europie) książki pt. "The Complete Kano Jiu-Jitsu (Judo)". Jej autorami byli Harry Irving Hancock i Katsukuma Higashi. Książka ta najprawdopodobniej została oparta na wybranych i zmodyfikowanych technikach systemu tsutsumi hozan-ryū, który ćwiczył Higashi. Kurs Ju-Jitsu. Pas Biały. Przystępnie opracowany przez belgijskiego mistrza samouczek dla osób pragnących poznać t sztukę samoobrony. 1. Pas biały, 1960 r., 61 str. 2. Pas żółty, 1960 r., 59 str. 3. Pas pomarańczowy, 1961 r., 62 str. 4. Pas zielony, 1961 r., 63 str. 5. Pas niebieski, 1961 r., 59 str. ! Uwagi: Oprawy są nieco wytarte, zakurzone, zarysowane, zabrudzone, pozaginane. Brzegi stron lekko zakurzone. Strony lekko przyżółkłe. Książki zawierają adnotacje poprzedniego właścieiela.