Tadeusz Ostrowski (ur. 4 lipca 1881 w Wiedniu, zamordowany z 3 na 4 lipca 1941 we Lwowie) – polski lekarz, chirurg, taternik, syn Antoniego Ostrowskiego, dentysty, i Elżbiety Mauler de Elisenau (Austriaczki). Jako prymariusz oddziału chirurgicznego we Lwowie pracował podczas obrony Lwowa w trakcie trwającej wojny polsko-ukraińskiej. Był asystentem i następcą Ludwika Rydygiera, profesorem (od 1923) na katedrze chirurgii Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, kierownikiem Kliniki Chirurgicznej UJK, dziekanem Wydziału Lekarskiego UJK w latach 1937/1938. Prezes Towarzystwa Chirurgów Polskich, członek Międzynarodowego Towarzystwa Chirurgicznego i Międzynarodowego Towarzystwa Urologicznego. Wprowadzał i upowszechniał pionierskie w Polsce metody chirurgicznego leczenia raka sutka, gruźlicy gruczołu sutkowego, stosowania operacji Thalmy w marskości wątroby, leczenia raka krtani, nerki wędrującej, chorób pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. Pierwszy w Polsce (wraz z W. Brossem) wykonał lobektomię. W 1938 odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową, kierownik radzieckiej Kliniki Chirurgicznej w Lwowskim Instytucie Medycznym. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie. Zamordowany przez Niemców na Wzgórzach Wuleckich w nocy z 3 na 4 lipca 1941 wraz z żoną, Jadwigą Ostrowską z domu Szczuką (ur. 1882), przyjaciółmi (chirurgiem Stanisławem Ruffem z żoną i synem) i domownikami podczas mordu profesorów lwowskich. Profesor Ostrowski słynął ze swojego umiłowania do kolekcjonowania dzieł sztuki. To bezpośrednio przyczyniło się prawdopodobnie do tego, że wraz z nim zostali aresztowani wszyscy domownicy. Pozwoliło to nazistom na dokonanie całkowitego rabunku zgromadzonych przez profesora cennych eksponatów. Wśród nich były osobiste eksponaty Ostrowskiego w postaci mebli, dywanów, obrazów (w tym 30 przeznaczonych do zamku w Krakowie), biżuterii. Z domu profesora zostało zrabowane także eksponaty zdeponowane tutaj przez osoby zaprzyjaźnione, np. obrazy należące do wdowy po prof. Łukasiewiczu, srebra hr. Badeni, czy klejnoty Marii z Jabłonowskiej hr. Badeniowej. W roku 1943 wszystkie te zbiory zostały zrabowane i prawdopodobnie wywiezione do Holandii przez funkcjonariusza SD oraz przez kolekcjonera i jednocześnie niemieckiego kolaboranta Pietera Mentena. Materiał wybuchowy – pojedynczy związek chemiczny lub mieszanina kilku związków chemicznych, która jest zdolna w odpowiednich warunkach do gwałtownej reakcji chemicznej o charakterze egzotermicznym, której towarzyszy wydzielenie wielkiej liczby produktów gazowych w postaci wybuchu (detonacji lub deflagracji). Prawdopodobnie pierwszym materiałem wybuchowym był wynaleziony w Chinach proch czarny. Inicjacja reakcji, której ulega materiał wybuchowy, wymaga bodźców zewnętrznych. Mogą one być rozmaite w zależności od charakteru materiału wybuchowego. Może to być np.: działanie mechaniczne (wybuch innego materiału, uderzenie, potarcie, a czasem nawet lekki dotyk), ogrzanie, dopływ światła lub prądu elektrycznego, czy też kontakt z inną substancją chemiczną. ! Uwagi: Brzegi stron zakurzone. Oprawa zarysowana oraz naddarta na krawędziach i grzbiecie, zabrudzona, pozaginana. Blok książki niespójny. Kartki luźne.