"List, który jest esejem, bo esej jest zawsze pisany w pierwszej osobie, tylko nie zawsze do jednego adresata; esej, który jest listem; szept mówiony czy pisany - to jest może najbardziej znamienne dla Stempowskiego, dla pamięci o nim (...) Zadomowiony od dziecka w klasykach łacińskich i francuskich, będący u siebie nie tylko w tym ostatnim Paryżu, na który się zżymał, ale i dawnym, tej stolicy świata. A także w Niemczech, w Austrii i nawet w Belgradzie, którego historie także odkrywał. W ziemi berneńskiej, którą tyle razy przemierzał, odkrywał ślady dawnych gościńców. Był jak gdyby po imieniu z wszystkimi drzewami w swoich wędrówkach "niespiesznego przechodnia". Był Europejczykiem jak wielu nawet z jego następnego pokolenia, a jednak w szumie tych wszystkich rzek, w które się wsłuchiwał, słyszał szum Dniestru. Był "stamtąd", ale od początku i aż do końca, był zawsze "stąd". I najbardziej "stąd" był i został w swoich listach." Jan Kott Jerzy Stempowski ps. „Paweł Hostowiec” (ur. 10 grudnia 1893 w Krakowie, zm. 4 października 1969 w Bernie) - polski eseista, krytyk literacki, wolnomularz. Był synem Stanisława Stempowskiego, który w latach 20. XX w. był Wielkim Mistrzem Wielkiej Loży Narodowej Rytu Szkockiego. Pochodził z zamożnej ziemiańskiej rodziny osiadłej około 1750 roku na Ukrainie (majątek Szebutyńce nad Dniestrem). Studiował w Krakowie, Monachium, Genewie, Zurychu i Bernie. W 1919 roku podjął pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, podróżował do Niemiec, Francji, i Szwajcarii, gdzie pracował w polskim przedstawicielstwie dyplomatycznym w Bernie. W 1920 roku wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W latach 1921–1925 był korespondentem zagranicznym Polskiej Agencji Telegraficznej. W okresie międzywojennym był między innymi szefem gabinetu w Prezydium Rady Ministrów premiera Bartla (maj 1926) oraz wykładowcą w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. 18 września 1939 roku przekroczył granicę węgierską i wiosną 1940 roku dotarł do Berna. Od 1941 roku zamieszkał w Muri, gdzie przebywał na emigracji. Współpracę z paryską Kulturą nawiązał w 1946 roku i w latach 1954–1969 publikował w niej kolumnę Pamiętnik niespiesznego przechodnia (felietony i eseje). W tym czasie korespondował m.in. z Marią Dąbrowską. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 107–I–29/30), urnę z prochami sprowadzono ze Szwajcarii w 1994 roku. ! Uwagi: Oprawa nieco wytarta, zakurzona i porysowana. Brzegi stron zakurzone i pożółkłe, kartki nieco pożółkłe.